Ostatni język

Opinie czytelników

The Last Language autorstwa Jennifer duBois to nawiedzona i pięknie napisana powieść, która opiera się na prawdziwym przypadku dr Anny Stubblefield. Historia podąża za Angelą, niewiarygodną narratorką i byłą lingwistką, która próbuje komunikować się z Samem, niewerbalnym dorosłym, poprzez kontrowersyjną komunikację wspomaganą. Książka porusza tematy języka, poznania, więzi międzyludzkich i dylematów etycznych w związkach. Czytelnicy chwalą duBois za jej głębokie pisanie i zdolność do wywoływania emocji, pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi, zwiększając w ten sposób złożoność i zaangażowanie.

Pisarstwo jest pięknie wykonane i prowokuje do myślenia, z głębokimi eksploracjami języka i poznania. Złożone postacie, zwłaszcza niewiarygodna narratorka Angela, tworzą bogatą narrację, która angażuje czytelników. Połączenie gatunków - tajemnicy, historii miłosnej i psychologii - dodaje jej atrakcyjności. Wielu czytelników uznało tę książkę za wciągającą, urzekającą i momentami zabawną, zwłaszcza jeśli chodzi o przedstawienie środowiska akademickiego.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać tempo za powolne, a brak jasnych odpowiedzi za frustrujący. Niejednoznaczna natura narracji, zakorzeniona w niewiarygodnej perspektywie Angeli, może nie być satysfakcjonująca dla tych, którzy szukają bardziej prostej fabuły. Ponadto złożoność prozy i tematów może ograniczać dostępność dla niektórych czytelników.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Last Language

Zawartość książki:

Od Jennifer duBois, "jednej z niewielu żyjących amerykańskich powieściopisarek, która potrafi zrozumieć zarówno długi łuk historii, jak i najdrobniejsze szczegóły, które ją ożywiają" (Karan Mahajan) i "pisarki o porywającej psychologicznej precyzji" (Justin Torres), pochodzi nowa, trzymająca w napięciu powieść.

W 2001 roku, kilka miesięcy po śmierci męża, Angela jest zdruzgotana, gdy zostaje wyrzucona ze studiów podyplomowych z lingwistyki na Uniwersytecie Harvarda. Wkrótce potem dochodzi do poronienia. Młoda wdowa i jej czteroletnie dziecko przeprowadzają się do domu swojej matki.

Przeszkolona w zakresie rozumienia języka mówionego jako niezbędnego fundamentu myśli, Angela znajduje słabo płatną pracę w Centrum, raczkującej organizacji wykorzystującej eksperymentalną terapię mającą na celu pomoc niemówiącym pacjentom z upośledzeniem ruchowym. Dzięki Centrum Angela zaczyna blisko współpracować z Samem, dwudziestoośmioletnim pacjentem, który przez większość swojego życia był zamknięty w swojej sypialni. Sam szybko przekonuje się do technologii - podobnie jak Angela. Jej niegdyś głęboko filozoficzne zainteresowanie językiem ożywa dzięki interakcjom z Samem. Angela zaczyna go intensywnie pociągać, a ich związek wkrótce staje się intymny.

Kiedy rodzina Sama odkrywa ich związek, interweniuje i wnosi oskarżenie. Gdy Angela opowiada swoją historię z więzienia w formie nieskruszonej prośby, jesteśmy zanurzeni w wewnętrznym funkcjonowaniu jej umysłu, gdy odrzuca wszystko inne w pogoni za głębszym zrozumieniem języka i człowieczeństwa. Jako jedyny narrator i dawca perspektywy, zrozumienie Angeli popycha nas i wciąga w dwuznaczność, a Nabokowska sala luster wyłania się, gdy ona coraz głębiej pogrąża się w obsesji.

Prowokująca i głęboka w swojej eksploracji podstaw człowieczeństwa, jest to niezwykła powieść jednego z naszych najbardziej uznanych współczesnych pisarzy.