Ósme Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych w II wojnie światowej: IRA Eaker, Hap Arnold i budowanie amerykańskiej potęgi powietrznej, 1942-1943, tom 8

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Us Eighth Air Force in World War II: IRA Eaker, Hap Arnold, and Building American Air Power, 1942-1943 Volume 8

Zawartość książki:

Kiedy Ameryka przystąpiła do II wojny światowej w 1941 r., walkę z Niemcami powierzono najpierw Siłom Powietrznym Armii. W styczniu 1942 r. utworzono Ósme Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych, które otrzymały rozkaz udania się do Anglii, mimo że brakowało im ludzi, sprzętu i samolotów. Oto historia generała brygady Iry C. Eakera, który przez dwa lata pracował w VIII Bomber Command, a później jako dowódca Ósmych Sił Powietrznych, pracując nad przekształceniem ich w siły zdolne do atakowania niemieckich celów z wysokości ponad dwudziestu tysięcy stóp.

Początkowo obiecano mu sto samolotów i ludzi do ich pilotowania, ale wkrótce odkrył, że „jego” bombowce były często kierowane do działań w Afryce Północnej i na Pacyfiku. Po drodze Eaker napotkał inne krytyczne problemy, w tym fatalną pogodę, ciężkie straty i brak myśliwców eskortujących. W międzyczasie szef Sił Powietrznych Armii, generał „Hap” Arnold, starł się z Eakerem i skrytykował go za to, że nie wykonywał większej liczby misji przy użyciu większej liczby samolotów. Ostatecznie, w miarę rozwoju wojny powietrznej, zakulisowa wojna na słowa trwała, aż generałowie osiągnęli punkt niemożliwych do pogodzenia różnic i Arnold zwolnił Eakera z dowództwa.

Pomimo tego, „Potężne Ósme Siły Powietrzne” kontynuowały miażdżenie Niemców. Ani razu, nawet w dwóch absolutnie najgorszych bitwach powietrznych wojny - misjach w Schweinfurcie w 1943 roku, z których każda kosztowała jeden z czterech bombowców i ponad sześciuset ludzi - Ósme Siły Powietrzne nigdy nie zawróciły przed osiągnięciem celu. Dopiero po pierwszych dwóch latach pojawił się myśliwiec, który mógłby eskortować ciężkie bombowce, B-17 i B-24, nawet w połowie drogi do Niemiec, a tym bardziej do celów w pobliżu granicy z Wiedniem i z powrotem. Historia pierwszych dwóch lat „Potężnych Ósmych Sił Powietrznych” pod wieloma względami stanowi jeszcze mocniejszy przykład heroizmu, poświęcenia i zwykłego samopoświęcenia niż ta przedstawiająca wydarzenia z ostatnich siedemnastu miesięcy.