Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka otrzymuje mieszane recenzje, z których wiele chwali jej zawartość i przydatność dla badaczy i architektów, podczas gdy kilku użytkowników krytykuje mylącą okładkę, słabą jakość druku i wady otrzymanych fizycznych kopii.
Zalety:⬤ Doskonała treść dla badaczy i architektów
⬤ polecana przez profesorów
⬤ ciekawa lektura na temat współczesnej architektury i ornamentyki.
Wady:⬤ Myląca okładka i opis
⬤ niska jakość kopii drukowanych na żądanie
⬤ wady fizycznych egzemplarzy
⬤ blaknięcie i jaskrawe kolory drukowanych obrazów.
(na podstawie 5 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Ornament: The Politics of Architecture and Subjectivity
Zawartość książki:
Niegdyś potępiany przez modernizm i porównywany do „zbrodni” przez Adolfa Loosa, ornament dokonał spektakularnego powrotu we współczesnej architekturze. Jest to typowe dla prac znanych architektów, takich jak Herzog & de Meuron, SauerbruchHutton, Farshid Moussavi Architecture i OMA.
Nie ma wątpliwości, że te nowe tendencje zdobnicze są nierozerwalnie związane z innowacjami w technologii komputerowej. Rozwój oprogramowania do projektowania umożliwił architektom nowe eksperymenty z teksturą, kolorem, wzorem i topologią. Choć nierozerwalnie związany z narzędziami i kulturą cyfrową, Antoine Picon twierdzi, że niektóre istotne cechy ornamentu utrzymują się z wcześniejszych zachodnich tradycji architektonicznych.
Definiuje je jako „subiektywne” - ludzką interakcję, której wymaga ornament zarówno w jego produkcji, jak i odbiorze - oraz polityczne. W przeciwieństwie do przesłania przekazywanego przez ojców założycieli nowoczesnej architektury, tradycyjny ornament nie był przeznaczony wyłącznie dla przyjemności.
Przekazywał istotne informacje o przeznaczeniu budynków, a także o randze ich właścicieli. Jako taki, uczestniczył w wyrażaniu wartości społecznych, hierarchii i porządku.
Poddając analizie wcześniejsze tradycje zdobnicze, Picon zmusza nas do zastanowienia się nad kwestiami politycznymi związanymi z dzisiejszym odrodzeniem ornamentów. Co mówi nam to o dzisiejszej kulturze? Dlaczego obecnie tak bardzo boimy się znaczenia w architekturze? Czy to możliwe, że poprzez tak gwałtowne odejście od symboliki, współczesna architektura unika jakiegokolwiek wyraźnego wkładu w zbiorowe wartości?
