Dylemat, w którym znajdują się społeczności administrujące wodą jako elementem ich organizacji społecznej, jest tak złożony, ponieważ: znajdują się one w podwójnym świecie, w którym z jednej strony istnieje organizacja wspólnotowa do wykonywania zawsze obecnych zadań, wyznaczania własnych władz i pobierania opłat; az drugiej strony krajowe ustawodawstwo wodne, które ogranicza te formy tradycyjnej organizacji, przekazując im wyłączne kompetencje w zakresie dystrybucji, przechowywania i korzystania z wody, a ponadto zastrzega dla państwa podstawowe zadania w zakresie zarządzania wodą.
W związku z tym ta forma zarządzania, zwana małą irygacją, która obejmuje jeden z głównych zasobów naturalnych istniejących na terytoriach społeczności, musi zostać włączona do prawa pisanego, zapewniając warunki, które pozwolą, w każdym przypadku, na faktyczne uznanie praw przodków, które społeczności mają w odniesieniu do wody”.