Orbital - „Inspirujący” Max Porter

Opinie czytelników

Recenzje „Orbital” autorstwa Samanthy Harvey odzwierciedlają podział wśród czytelników dotyczący stylu narracji i treści książki. Wielu chwali piękną prozę i sugestywne opisy Ziemi widzianej z kosmosu, doceniając jej medytacyjną jakość i emocjonalną głębię. Kilku czytelników wyraża jednak frustrację z powodu braku tradycyjnej fabuły i formatu dialogów, uznając książkę za nużącą i oderwaną od rzeczywistości.

⬤ Piękna i liryczna proza, która wywołuje głębokie emocje.
⬤ Unikalne spojrzenie na Ziemię i ludzkość z kosmosu.
⬤ Poetycka narracja, która wielu uważa za hipnotyzującą i prowokującą do myślenia.
⬤ Z powodzeniem wywołuje poczucie zachwytu i kontemplacji.
⬤ Niektórzy czytelnicy opisują ją jako głęboką i wzbogacającą intelektualnie.

⬤ Brak tradycyjnej fabuły, co prowadzi do poczucia nudy u niektórych czytelników.
⬤ Dialogi nie są przedstawione w cytatach, co utrudnia niektórym śledzenie.
⬤ Niektóre recenzje opisują narrację jako powtarzalną i nadmiernie opisową.
⬤ Postacie są często postrzegane jako słabo rozwinięte z powodu minimalnej interakcji i postępu fabuły.

(na podstawie 59 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Orbital - 'Awe-inspiring' Max Porter

Zawartość książki:

Ziemia jest stąd jak niebo. Płynie kolorami. Pełen nadziei kolor.

Orbital to książka pełna cudów, będąca zapisem natury z kosmosu oraz nieoczekiwanym i głębokim listem miłosnym do życia na Ziemi.

Sześciu astronautów obraca się w swoim statku kosmicznym nad Ziemią. Są tam, aby zbierać dane meteorologiczne, przeprowadzać eksperymenty naukowe i testować granice ludzkiego ciała. Ale przede wszystkim obserwują. Wspólnie obserwują swoją milczącą błękitną planetę, okrążając ją szesnaście razy, mijając kontynenty i zmieniając pory roku, podziwiając lodowce i pustynie, szczyty gór i fale oceanów. Niekończące się pokazy spektakularnego piękna w ciągu jednego dnia.

Jednak mimo oddzielenia od świata, nie mogą uciec od jego ciągłego przyciągania. Docierają do nich wieści o śmierci matki, a wraz z nimi myśli o powrocie do domu. Patrzą, jak tajfun gromadzi się nad wyspą i ludźmi, których kochają, w zachwycie nad jego wspaniałością i strachu przed jego zniszczeniem. Kruchość ludzkiego życia wypełnia ich rozmowy, obawy i marzenia. Tak daleko od ziemi, nigdy nie czuli się bardziej jej częścią - lub ochroną. Zaczynają pytać, czym jest życie bez Ziemi? Czym jest Ziemia bez ludzkości?