Opowieści motyla

Opinie czytelników

Książka jest szczerym pamiętnikiem, który bada wyzwania stojące przed rodziną zmagającą się z upośledzeniem słuchu dziecka, oferując unikalną perspektywę emocjonalnych doświadczeń zarówno dziecka, jak i rodziców.

Pamiętnik jest surowy, pouczający i inspirujący, zapewniając głęboki wgląd w podróż rodziny. Wywołuje szeroki wachlarz emocji, angażując czytelników poprzez śmiech i łzy. Autor porusza szersze tematy związane z niepełnosprawnością oraz potrzebą publicznej świadomości i wsparcia.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać emocjonalne tematy za zbyt ciężkie lub trudne do zniesienia, ponieważ dotyczą one głęboko zakorzenionych lęków i wyzwań związanych z upośledzeniem słuchu.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Tales of a Butterfly

Zawartość książki:

Tales of a Butterfly odzwierciedla moje osobiste doświadczenia bycia matką po raz pierwszy i odkrycia, że moje dziecko jest głuche. Skupiając się na naszej wspólnej podróży z córką, chodzi o niezrozumienie procesu utraty słuchu, wraz z diagnozą i poznaniem prawdziwej definicji głuchoty.

Chodzi o uświadomienie sobie, że nasze życie zmieni się na zawsze i będzie to nasza nowa normalność, ale co było normalne, skoro było to nasze pierwsze dziecko. Nie wiedzieliśmy, że jest inaczej, po prostu od pierwszego dnia emocje, stres i obawy szalały w naszych umysłach. Dzielę się naszymi doświadczeniami z profesjonalistami, których musieliśmy regularnie odwiedzać w związku z jej diagnozą i wyrażam stres, jaki napotkaliśmy w związku z izolacją, z którą musieliśmy się zmagać, mieszkając na wsi.

Zmierzyłam się z nowym stresem emocjonalnym w dzisiejszym społeczeństwie, będąc matką dziecka z trwałą niepełnosprawnością. Omawia, jak byliśmy postrzegani w oczach opinii publicznej i jak się z tym czułam, a także jak musiałam zmienić swoje spojrzenie na otaczające mnie życie, aby być matką, którą jestem dzisiaj.

Ale przede wszystkim chodzi o nauczenie się nowego spojrzenia na życie z akceptacją głuchoniemych oraz spojrzenia oczami i uszami mojej córki. Moja motylkowa dziewczynka nauczyła mnie nowego spojrzenia na uczenie się życia i zastanawiam się nad tym, jak zmieniło się to, gdy dorastała i uczyła się w otaczającym ją środowisku.