Opowieść o dwóch żurawiach: Lekcje wyciągnięte z 50 lat obowiązywania ustawy o zagrożonych gatunkach

Opinie czytelników

Książka Gronewolda oferuje unikalne spojrzenie na ustawę o zagrożonych gatunkach poprzez równoległe historie żurawia koroniastego w Japonii i żurawia krzykliwego w USA. Autor łączy osobiste doświadczenia i profesjonalne oceny, badając szersze tematy różnorodności biologicznej i wysiłków na rzecz ochrony przyrody, pokazując sukcesy i wyzwania stojące przed ochroną zagrożonych gatunków.

Książka przedstawia ważną i dobrze zbadaną eksplorację ustawy o zagrożonych gatunkach i jej globalnego wpływu, podkreślając historie sukcesu ochrony. Jest bogata w szczegóły i zapewnia przemyślane spojrzenie na wzajemne powiązania w wysiłkach na rzecz ochrony przyrody. Połączenie osobistej narracji Gronewolda z głębokimi spostrzeżeniami na temat środowiska sprawia, że jest to wciągająca lektura, która zachęca do krytycznego myślenia.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać, że książka nie zawiera ostatecznych odpowiedzi, pozostawiając pewne tematy, takie jak szersze wysiłki na rzecz wyginięcia, niezbadane. Ponadto dyskusje na temat konkretnych polityk mogą być gęste dla osób niezaznajomionych z przepisami dotyczącymi ochrony środowiska.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Tale of Two Cranes: Lessons Learned from 50 Years of the Endangered Species ACT

Zawartość książki:

Minęło 50 lat, odkąd Stany Zjednoczone podjęły próbę rewolucji w dziedzinie ochrony przyrody, uchwalając w 1973 r. ustawę o zagrożonych gatunkach.

Teraz, pięćdziesiąt lat później, Fish and Wildlife Service znajduje się na rozdrożu: niektóre wysiłki na rzecz odbudowy odnoszą sukces, ale zbyt wiele z nich kończy się niepowodzeniem lub utknęło w stanie neutralnym, nawet po dziesięcioleciach pracy. Weźmy na przykład historię dwóch żurawi, żurawia krzykliwego z południowo-wschodniego Teksasu i żurawia czerwonokoronowego z północnej Japonii. Oba zostały zepchnięte na skraj wyginięcia na początku XX wieku, a ich populacje liczyły zaledwie od 20 do 40 osobników, a obecnie są przedmiotem wspólnych wysiłków na rzecz odbudowy, prowadzonych przez zaawansowane rządy krajowe.

Amerykańska Służba ds.

Ryb i Dzikiej Przyrody skupiła się głównie na ochronie siedlisk, podczas gdy w japońskim Ministerstwie Środowiska władze zajmujące się ochroną przyrody najbardziej skupiły się na bezpośrednim przetrwaniu populacji poprzez długotrwały program dokarmiania zimowego. Te dwa studia przypadków stanowią szablon do porównywania różnych podejść do zagrożonych gatunków: zarządzanie siedliskami vs.

zarządzanie populacją. Jak dotąd japońskie podejście okazało się bardziej skuteczne, ale historia jeszcze się nie skończyła. Czego te lekcje mogą nas nauczyć o zarządzaniu innymi zagrożonymi gatunkami? Czy rehabilitacja gatunków może być standaryzowana, czy też każdy wysiłek musi być projektowany i wdrażany indywidualnie dla każdego przypadku?

A Tale of Two Cranes posłuży jako platforma startowa do lepszego zrozumienia postępów i pułapek związanych z zarządzaniem zagrożonymi gatunkami, poprzez 50 lat doświadczeń zdobytych od czasu uchwalenia przełomowej ustawy o zagrożonych gatunkach przez Kongres Stanów Zjednoczonych w grudniu 1973 roku. Biorąc również pod uwagę historie sukcesu, takie jak kurczak preriowy Attwatera, ESA wywarła ogromny wpływ na teorię i praktykę ochrony na całym świecie, od diabłów tasmańskich w Australii po morświny vaquita w Meksyku. Jednak pogarszające się rządowe ograniczenia budżetowe, nieuwaga opinii publicznej i ciąg niepowodzeń doświadczanych w ramach licznych inicjatyw rehabilitacyjnych ostatecznie sprzysięgną się, by rzucić wyzwanie konwencjonalnemu myśleniu o zarządzaniu zagrożonymi gatunkami, jak nigdy dotąd.

Autor Nathanial Gronewold wyjaśnia, w jaki sposób znaleźliśmy się w tym miejscu, jak wygląda sytuacja obecnie i jakie lekcje muszą wziąć sobie do serca obrońcy przyrody, ponieważ świat nadal walczy o powstrzymanie trwającego globalnego kryzysu wymierania.