Opowieść o Aypi

Opinie czytelników

Książka oferuje wciągającą narrację, która oddaje perspektywy i emocje bohaterów, zapewniając bogatą eksplorację tematów dobra i zła oraz tradycji i nowoczesności. Jednak jej struktura jest zauważana jako słabość ze względu na długie dialogi i pewne powtarzające się elementy.

⬤ Wciągająca historia, która oddaje myśli i uczucia bohaterów
⬤ silne tematy dobra kontra zła i tradycji kontra nowoczesności
⬤ bogate wykorzystanie metafor
⬤ zapewnia autentyczny głos mieszkańców tego miejsca.

Długie dialogi, które mogą wydawać się przesadzone; struktura książki może być postrzegana jako słaba z powodu powtórzeń.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Tale of Aypi

Zawartość książki:

The Tale of Aypi śledzi losy grupy turkmeńskich rybaków mieszkających na wybrzeżu Morza Kaspijskiego. Strach przed utratą domu przodków ciąży nad całą wioską. Ta niesprawiedliwość ma wyglądać na dobrowolną inicjatywę samych rybaków, podczas gdy rządzący cynicznie próbują skonfiskować ich ziemię. Jeden odważny rybak z wioski staje do konfrontacji i walczy o swój ojczysty brzeg, w odpowiedzi na akt okrucieństwa zadany bezbronnej młodej kobiecie wieki temu. Ta niesprawiedliwie stracona dusza powraca jako duch w tym niespokojnym czasie, aby dokonać straszliwej zemsty na mężczyznach z wioski. Relacje między bohaterami odzwierciedlają odwieczną opozycję między siłami natury, a interwencja mistycznych sił zwiększa napięcie.

Ak Welsapar urodził się w 1956 roku w byłej radzieckiej republice Turkmenistanu. W 1979 roku uzyskał tytuł magistra dziennikarstwa na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym im. W 1987 r. Ak Welsapar został członkiem Związku Pisarzy Radzieckich, a w 1989 r. uzyskał drugi tytuł magistra teorii literatury w Instytucie Literatury im.

W 1993 roku, po spędzeniu roku w areszcie domowym, został wykluczony ze Stowarzyszenia Pisarzy po opublikowaniu kilku artykułów śledczych na temat kolosalnych problemów ekologicznych w Azji Środkowej, spowodowanych głównie nadużywaniem pestycydów potrzebnych do produkcji bawełny. Konsekwencje tego były straszne i doprowadziły nawet do wyschnięcia Morza Aralskiego. Reżim w Turkmenistanie ogłosił Ak Welsapara "wrogiem publicznym", a prześladowania, którym musiał stawić czoła, rozpoczęły się ponownie, ze zdwojoną siłą. Zakazano publikowania napisanych przez niego dzieł, a jego opublikowane książki zostały skonfiskowane z księgarń i bibliotek, aby je spalić. Aby uniknąć niesprawiedliwego uwięzienia i prześladowań swojej rodziny, Ak Welsapar ostatecznie opuścił Turkmenistan w 1993 roku. Od 1994 roku wraz z rodziną mieszka w Szwecji, gdzie jest członkiem Szwedzkiego Stowarzyszenia Pisarzy. Od 1993 r. jest także honorowym członkiem Międzynarodowego PEN-Clubu. Ak Welsapar pisze po rosyjsku, turkmeńsku i szwedzku. Ak Welsapar publikował artykuły w takich czasopismach i gazetach jak "Literaturnaja Gazieta", "Drużba Narodow", "Soviet Culture", "The Washington Post" i wielu innych. Jest autorem ponad 20 książek, ale zadebiutował jako autor antologii poetyckich Which of Us will Dive Deepest? (1982) i The First Drop (1983). Jego powieść The Melon Head (1984) została nagrodzona w turkmeńskim konkursie literackim.

W 2012 r. Związek Pisarzy Rosji przyznał Ak Welsaparowi nagrodę literacką im. Siergieja Jesienina. Otrzymał również nagrodę im. Nikołaja Gogola za książkę z opowiadaniami od Związku Pisarzy Ukrainy w 2014 roku. Większość jego powieści jest zakazana w Turkmenistanie, w tym m.in: A Long Journey to Nearby (1988), This Darkness Is Brighter (1989), The Bent Sword Hanging on the Old Carpet (1990), Mulli Tahir (1992), The Cobra (2003), The Tale of Aypi (2012). Ak Welsapar jest nadal pisarzem zakazanym w Turkmenistanie, a jego nazwisko znajduje się na liście pisarzy wpisanych na czarną listę od 1990 roku.