Opinie czytelników
Podsumowanie:Braiding Sweetgrass autorstwa Robin Wall Kimmerer to pięknie napisana książka, która przeplata osobistą narrację, wiedzę naukową i rdzenną mądrość na temat relacji ludzkości z naturą. Książka podkreśla znaczenie wzajemności, wdzięczności i troski o Ziemię, służąc jako wezwanie do działania dla czytelników, aby ponownie połączyć się ze światem przyrody i wziąć odpowiedzialność za jego zdrowie.
Zalety:Książka ta jest chwalona za poetycką prozę, wciągającą narrację i zdolność inspirowania czytelników do angażowania się w kwestie środowiskowe. Przystępny styl pisania Kimmerera sprawia, że złożone tematy stają się zrozumiałe. Integracja rdzennej wiedzy i naukowych spostrzeżeń oferuje unikalne spojrzenie na relacje ludzkości z naturą. Wielu czytelników uznało ją za zmieniającą życie, zachęcającą do głębszej kontemplacji nad osobistymi działaniami na rzecz środowiska.
Wady:Niektórzy czytelnicy zauważyli, że poetyckie opisy zawarte w książce mogą być czasami nużące, szczególnie dla tych, którzy nie interesują się naukami ścisłymi. Dodatkowo, kilku krytyków wspomniało, że polityczne i ideologiczne poglądy autora mogą zrazić osoby o odmiennych poglądach. Pojawiły się komentarze na temat powtarzalności książki i pragnienia bardziej zwięzłych dyskusji na niektóre tematy, a także obawy dotyczące traktowania rdzennych wierzeń jako prawdy ewangelicznej.
(na podstawie 2127 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Braiding Sweetgrass
Zawartość książki:
Bestseller New York Timesa
Bestseller Washington Post
Nazwany „Najlepszą kolekcją esejów dekady” przez Literary Hub
Jako botanik, Robin Wall Kimmerer została przeszkolona do zadawania pytań naturze za pomocą narzędzi naukowych. Jako członkini Citizen Potawatomi Nation przyjmuje pogląd, że rośliny i zwierzęta są naszymi najstarszymi nauczycielami. W książce „Braiding Sweetgrass” Kimmerer łączy te dwie soczewki wiedzy, aby zabrać nas w „podróż, która jest tak samo mityczna, jak naukowa, tak samo święta, jak historyczna, tak samo mądra, jak mądra” (Elizabeth Gilbert).
Czerpiąc ze swojego życia jako rdzennego naukowca i kobiety, Kimmerer pokazuje, jak inne żywe istoty - mistrzowie i nawłoć, truskawki i kabaczki, salamandry, algi i słodka trawa - oferują nam dary i lekcje, nawet jeśli zapomnieliśmy, jak usłyszeć ich głosy. W refleksjach, które sięgają od stworzenia Żółwiej Wyspy po siły, które zagrażają jej dzisiejszemu rozkwitowi, krąży w kierunku głównego argumentu: że przebudzenie świadomości ekologicznej wymaga uznania i celebrowania naszej wzajemnej relacji z resztą żywego świata. Tylko wtedy, gdy będziemy w stanie usłyszeć języki innych istot, będziemy w stanie zrozumieć hojność ziemi i nauczyć się dawać własne dary w zamian.
