Operacje ciągłe: Czasowy wymiar bitwy

Oryginalny tytuł:

Continuous Operations: The Time Dimension of Battle

Zawartość książki:

Niniejszy artykuł analizuje prowadzenie operacji ciągłych z perspektywy teoretycznej, historycznej i doktrynalnej. Aby zdefiniować problem, rozpoczyna się od przeglądu najnowszych badań w tej dziedzinie.

Następnie dokładnie analizuje dywizję, która z powodzeniem prowadziła operacje ciągłe podczas II wojny światowej. Na koniec dokonano przeglądu aktualnej amerykańskiej i radzieckiej doktryny na ten temat, aby ustalić, czy odnosi się ona do kwestii poruszonych w teorii i studium przypadku. Dywizja badana w studium przypadku to 104 Dywizja Piechoty w bitwach od rzeki Roer do rzeki Ren od 23 lutego do 7 marca 1945 roku.

Wyniki dywizji są analizowane od aktywacji do tej operacji przy użyciu dostępnych zapisów historycznych.

Analiza bitew koncentruje się na taktycznym prowadzeniu operacji przez dywizję. Stwierdzono, że obecna teoria tylko częściowo wyjaśnia związane z tym kwestie.

Obecna teoria i doktryna koncentrują się przede wszystkim na ograniczeniach wydajności pojedynczego żołnierza i prowadzeniu operacji nocnych. Jednak doświadczenie 104 Dywizji pokazuje, że na sukces operacji ciągłych składa się znacznie więcej czynników. Obszary przyczyniające się do sukcesu, które są uwzględnione w obecnej doktrynie, obejmują szkolenie, dobrostan żołnierzy i operacje nocne.

Jednak kluczem do prowadzenia przez dywizję ciągłych operacji była świadomość grupy dowodzenia, że dywizja będzie walczyć przez dłuższy czas. W związku z tym zatrudniła ona swoje pułki i bataliony w taki sposób, aby mogła prowadzić operacje przez całą dobę ze świeżymi żołnierzami przez cały czas. Grupa dowodzenia wykorzystywała dywizję zarówno w czasie, jak i w terenie bitwy.