Open Space: Globalny wysiłek na rzecz otwartego dostępu do środowiskowych danych satelitarnych

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.

Oryginalny tytuł:

Open Space: The Global Effort for Open Access to Environmental Satellite Data

Zawartość książki:

Badanie polityki udostępniania danych satelitarnych dotyczących środowiska, oferujące model rozwoju polityki udostępniania danych, przypadek i praktyczne zalecenia dotyczące zwiększenia globalnego udostępniania danych.

Kluczem do zrozumienia i przeciwdziałania zmianom klimatycznym jest ciągłe i precyzyjne monitorowanie warunków środowiskowych. Satelity odgrywają ważną rolę w gromadzeniu danych klimatycznych, oferując kompleksowe globalne pokrycie, któremu nie dorównują obserwacje in situ. A jednak, jak pokazuje Mariel Borowitz w tej książce, wiele danych satelitarnych nie jest swobodnie dostępnych, ale ograniczonych; pozostaje to prawdą pomimo poparcia organizacji międzynarodowych dla udostępniania danych i globalnego ruchu otwartych danych. Borowitz analizuje polityki regulujące udostępnianie środowiskowych danych satelitarnych, oferując model rozwoju polityki udostępniania danych i stosując go w studiach przypadków ze Stanów Zjednoczonych, Europy i Japonii - krajów odpowiedzialnych za prawie połowę niesklasyfikowanych rządowych satelitów obserwacji Ziemi.

Borowitz rozwija model, który koncentruje się na agencji rządowej jako głównym aktorze, biorąc pod uwagę role takich podmiotów zewnętrznych, jak inni urzędnicy państwowi i podmioty pozarządowe, a także ekonomiczne, bezpieczeństwa i normatywne atrybuty samych danych. Studia przypadków obejmują Amerykańską Narodową Administrację Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA) i Amerykańskie Narodowe Stowarzyszenie Oceanograficzne i Atmosferyczne (NOAA) oraz Służbę Geologiczną Stanów Zjednoczonych (USGS); Europejską Agencję Kosmiczną (ESA) i Europejską Organizację Eksploatacji Satelitów Meteorologicznych (EUMETSAT); oraz Japońską Agencję Eksploracji Przestrzeni Powietrznej i Kosmicznej (JAXA) i Japońską Agencję Meteorologiczną (JMA). Na koniec rozważa implikacje polityczne swoich ustaleń na przyszłość i przedstawia zalecenia dotyczące sposobu zwiększenia globalnej wymiany danych satelitarnych.