Once I Was Cool: Eseje osobiste

Opinie czytelników

Once I Was Cool to zbiór wciągających osobistych esejów Megan Stielstry, które oddają jej wyjątkowy głos i doświadczenia z humorem i szczerością. Eseje obejmują szeroki zakres emocji i tematów, zmuszając czytelnika do refleksji nad własnym życiem, zapewniając jednocześnie śmiech i wzruszające chwile.

Książka jest chwalona za humor, wciągające opowiadanie historii, treści, które można odnieść do siebie oraz konwersacyjny styl pisania autorki. Wielu czytelników poczuło silną więź z historiami, co zwiększyło ich emocjonalne zaangażowanie. Eseje są uważane za prowokujące do myślenia i podnoszące na duchu, z momentami głębokiej refleksji. Pisarstwo jest opisywane jako przystępne i umiejętnie wykonane, często wywołujące śmiech, a także łzy.

Niektórzy czytelnicy zauważyli literówki, które rozpraszały ich uwagę. W kilku recenzjach wspomniano, że niektóre eseje wydawały się mniej dopracowane lub „sklecone na siłę”, a jeden z krytyków uznał, że zaabsorbowanie autora samym sobą jest wątpliwe. Układ esejów był postrzegany przez niektórych jako przypadkowy, co mogło zakłócić przepływ dla kilku czytelników.

(na podstawie 26 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Once I Was Cool: Personal Essays

Zawartość książki:

Once I Was Cool kontrastuje dawne aspiracje z bałaganem i magią teraźniejszości. W młodości eseistka Megan Stielstra oglądała Jane's Addiction w Aragon Ballroom i fantazjowała o mieszkaniu w tej samej dzielnicy, w samym centrum muzyki i zabawy.

Jako dorosła mieszka w wieżowcu po drugiej stronie ulicy, z mężem, dzieckiem i uciążliwym kredytem hipotecznym. To dom, jaki wyobrażała sobie jej młoda, wyluzowana jaźń. Nie jest to też to, czego się spodziewała.

Z rozmachem i trafnymi opisami, eseje Stielstry przywołują bogactwo jej codziennego życia i wspomnień, które nigdy nie są daleko. Wspomina naukę strzelania z pistoletu, strach przed rakiem i - w artykule, który znalazł się w antologii The Best American Essays 2013 - czas, kiedy podsłuchiwała inną nową matkę korzystającą z niani swojego syna.

"Nie powinnam była słuchać" - pisze. "Ale po raz pierwszy od narodzin syna nie czułam się samotna".

"Łącząc przypisy, elektryczne zdania i niesamowicie zabawne anegdoty (czy kiedykolwiek spotkałeś byłego, gdy toczyłeś się na ecstasy? ), Stielstra pokazuje nam, że dojrzałość jest wymagająca, ale jej nagrody są darem.