Omnicyd: Mania, fatalizm i przyszłość w delirium

Opinie czytelników

Książka oferuje wyjątkową i głęboką eksplorację manii poprzez poetyckie ramy, łącząc prostotę z ezoterycznymi spostrzeżeniami. Służy jako otwierające oczy wprowadzenie do literatury Bliskiego Wschodu, pomimo pewnych powtarzających się elementów.

⬤ Uspokajające i kojące krótkie fragmenty
⬤ unikalne podejście artystyczne
⬤ prowokująca do myślenia i przenikająca umysł treść
⬤ cenne wprowadzenie do niedocenianej literatury.

Może wydawać się przytłaczająca lub zaskakująca dla czytelników niezaznajomionych z gatunkiem; niektóre sekcje mogą być powtarzalne lub zbyt uogólniające.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Omnicide: Mania, Fatality, and the Future-In-Delirium

Zawartość książki:

Fragmentaryczny katalog poetyckich zaburzeń, który ujawnia sposoby, w jakie mania komunikuje się ze skrajną wolą unicestwienia.

Jakie okoliczności wywołują obsesyjne skupienie na najdrobniejszym przedmiocie lub czynności? I co powoduje, że taka mania rozkwita w śmiertelne przekonanie, że wszystko musi zostać unicestwione? Nie ma odwrotu od imperatywu zbadania tej zagadki w całej jej tajemniczej złożoności i jej niepokojącym współczesnym rezonansie - aby prześledzić niejasne przejście między samotnym stanem delirium a wolą unicestwienia świata....

Fragmentaryczny katalog tysiąca i jednej odmiany maniakalnego usposobienia (augomania, dromomania, katoptromania, kolosomania...), Omnicide wkracza w chaotyczną wyobraźnię najbardziej znaczących poetyckich talentów Bliskiego Wschodu, aby zainicjować nowy dyskurs na temat obsesji, wejścia, nadmiaru i delirium. Umieszczając te głosy w bezpośredniej konwersacji, Jason Bahbak Mohaghegh wydobywa skomplikowaną sieć podziemnych idei i interpretacyjnych komnat, ścieżek i nor, przez które mania komunikuje się z fatalizmem. Podobnie jak tajne przejścia prowadzące od jednego z wielu szczegółów tętniącej życiem perskiej miniatury do pustej, płonącej immanencji pustyni, każdy z nich jest wykrzywionym, ale skutecznym kanałem łączącym atrakcyjny wszechświat (adoracji, uwielbienia lub zdumienia) z instynktem wszechogarniającego zapomnienia (poprzez nienawiść, zazdrość, obojętność, wściekłość lub zapomnienie).

Urzekający fraktal konceptualnych pryzmatów w pół-opowiadaniu, pół-teoretycznej prozie, rytmiczne, poetyckie, podstępne dzieło, które nakazuje poddanie się, Omnicide pochłania czytelnika w nieznane i wyobcowane krajobrazy, których każdy subtelny euforyczny aspekt grozi staniem się nieodpartym zaproszeniem do końca wszystkich rzeczy.