Ocena:
Książka zawiera szeroki przegląd historii Bizancjum, obejmujący różne eseje, które obejmują istotne tematy, takie jak dynastie, literatura i religia. Jest przystępna i służy jako dobre wprowadzenie do tematu dla niespecjalistów, zawierając piękne ilustracje. Jednak niektórzy czytelnicy uważają, że jest poprawna politycznie, brakuje jej głębi i nie spełnia wysokich standardów typowych dla publikacji Oxford.
Zalety:⬤ Wciągająca narracja, która utrzymuje zainteresowanie czytelnika
⬤ dobrze ilustrowana mapami i zdjęciami
⬤ przystępny format odpowiedni dla niespecjalistów
⬤ oferuje szeroki zakres tematów i spostrzeżeń
⬤ dobry jako tekst wprowadzający
⬤ korzystny do prezentowania.
⬤ Krytyka za poprawność polityczną i brak pewnych odniesień historycznych
⬤ niektóre eseje postrzegane jako pośpieszne lub nużące
⬤ brak przypisów końcowych lub obszernych cytatów akademickich
⬤ nie nadaje się dla naukowców poszukujących dogłębnej analizy
⬤ rozczarowanie głębią w porównaniu z innymi publikacjami z serii Oxford.
(na podstawie 37 opinii czytelników)
The Oxford History of Byzantium
The Oxford History of Byzantium jest jedyną historią, która w zwięzłej formie przedstawia szczegółowy opis Bizancjum od jego rzymskich początków do upadku Konstantynopola i asymilacji z Imperium Tureckim. Żywe eseje i piękne ilustracje przedstawiają powstanie i rozwój charakterystycznej cywilizacji, obejmującej okres od IV wieku do połowy XV wieku. Autorzy - wszyscy pracujący w czołówce swoich dziedzin - nakreślają historię polityczną państwa bizantyjskiego i ożywiają ewolucję barwnej kultury.
W 324 r. cesarz Konstantyn Wielki wybrał Bizancjum, starożytną grecką kolonię u ujścia trackiego Bosforu, na swoją cesarską rezydencję. Przemianował to miejsce na "Constaninopolis nova Roma", "Konstantynopol, nowy Rzym", a miasto (współczesny Stambuł) stało się wschodnią stolicą późniejszego imperium rzymskiego. Nowy Rzym przetrwał stary, a następcy Konstantyna nadal uważali się za prawowitych cesarzy Rzymu, podobnie jak ich poddani nazywali siebie Romaioi lub Rzymianami długo po tym, jak zapomnieli języka łacińskiego. W XVI wieku zachodni humaniści nadali temu wschodniorzymskiemu imperium rządzonemu z Konstantynopola przydomek "bizantyjskie".
Na tle opowieści o cesarzach, intrygach, bitwach i biskupach, ta oksfordzka historia odkrywa ukryte mechanizmy - ekonomiczne, społeczne i demograficzne - które leżały u podstaw historii wydarzeń. Autorzy badają życie codzienne w miastach i wioskach, produkcję i handel, machinę rządową, kościół jako narzędzie państwa, mniejszości, edukację, działalność literacką, wierzenia i przesądy, monastycyzm, ikonoklazm, powstanie islamu i fuzję z kulturą zachodnią lub łacińską. Bizancjum łączyło świat starożytny z nowoczesnym, kształtując tradycje i przekazując zarówno wschodniej, jak i zachodniej cywilizacji tętniące życiem dziedzictwo.
