Oko żmii piaskowej: Opowieści z żywego świata

Opinie czytelników

Książka oferuje zbiór wnikliwych pism na temat inteligencji i poznania zwierząt, łącząc obserwacje świata przyrody z filozoficznymi rozważaniami. Jest dobrze zorganizowana i łatwa w czytaniu, z silnym naciskiem na empatię dla stworzeń innych niż ludzie i prawa wszystkich żywych istot.

⬤ Dobrze napisany i wciągający styl
⬤ wnikliwe obserwacje natury
⬤ uporządkowane w logiczne kategorie
⬤ zawiera szczegółową bibliografię do dalszej lektury
⬤ inspirująca empatia dla zwierząt
⬤ poczucie zdumienia i ciekawości
⬤ unikalna i dobrze zbadana treść
⬤ prowokuje do myślenia i zachęca do głębszego zrozumienia świata przyrody.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za nudną, uważając, że nadmiernie skupiono się na filozoficznych rozważaniach, a nie na opisach zwierząt; krytyka dotyczy długości opowiadań, które są krótkie i mogą sprawić, że czytelnicy będą chcieli więcej szczegółów.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Eye of the Sandpiper: Stories from the Living World

Zawartość książki:

"Co się dzieje, gdy docenianie cudów ekologii i świadomość zwierząt zderzają się z 7,5 miliardami ludzi w erze nazwanej antropocenem, erą człowieka, w której nasze potrzeby i kaprysy mają konsekwencje planetarne? Podobnie jak nasza etyka i nawyki myślowe, sposób, w jaki rozumiemy inne życia i równoważymy ich potrzeby z naszymi własnymi? Kwestie epokowe, a jednak realizowane w naszym codziennym otoczeniu: pusta działka, spiętrzona rzeka, gołąb ze złamanym skrzydłem. Głębsze docenienie lotu motyla czy śpiewu szyderczego ptaka, spojrzenie na rzekę i dostrzeżenie czegoś, co wczoraj było niewidoczne, to nie lada sztuka. To bogatsze doświadczenie bycia człowiekiem." - z The Eye of the Sandpiper.

W The Eye of the Sandpiper Brandon Keim łączy najnowocześniejszą naukę z głęboką miłością do natury, przekazując swoje spostrzeżenia prozą, która jest zarówno przystępna, jak i piękna. W eleganckiej, przemyślanej wycieczce po naturze w XXI wieku Keim kontynuuje tradycję Lewisa Thomasa, Stephena Jaya Goulda i Davida Quammena, relacjonując z granic nauki, jednocześnie celebrując cuda świata przyrody i stawiając nowe pytania o nasz związek z resztą życia na Ziemi.

Opowiadania w The Eye of the Sandpiper są podzielone na cztery sekcje tematyczne. Każda z nich odnosi się do natury przez inny pryzmat. Pierwsza z nich dotyczy dynamiki ewolucyjnej i ekologicznej, od tego, jak wzory tworzą się na skrzydłach motyli, po ekologiczne znaczenie często odrzucanych minogów. Druga sekcja bada wewnętrzne życie zwierząt, które nauka dopiero niedawno objęła: empatię u szczurów, emocje u pszczół miodnych, duchowość u szympansów. Trzecia sekcja zawiera historie ludzi działających w oparciu o spostrzeżenia zarówno ekologiczne, jak i etologiczne: odżywianie zniszczonych rzek, ale także opieka nad rannymi gołębiami w szpitalu dla dzikich ptaków i domaganie się praw dla naczelnych. Czwarta sekcja łączy ekologię i etologię w dyskusjach na temat etyki: jak powinniśmy myśleć o naturze i zachowywać się wobec niej, a także o miejscu dzikości w świecie, w którym przestrzeń dla dzikiej przyrody kurczy się.

Poprzez pełniejsze docenienie świata pozaludzkiego, pisze Keim, "mam nadzieję, że ludzie będą również działać w sposób, który odżywia, a nie zubaża jego życie - co ostatecznie jest problemem, który należy rozwiązać w tym momencie antropocenu, z szóstym masowym wymieraniem, niegdyś powszechne zwierzęta stają się rzadkie, a Ziemia stara się utrzymać 7,5 miliarda ludzi. 5 miliardów ludzi. Rozwiązanie przyjdzie z miłości do natury, a nie z karcenia czy lamentowania".