Oko stulecia: Film, doświadczenie, nowoczesność

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Eye of the Century: Film, Experience, Modernity

Zawartość książki:

Czy to prawda, że film w XX wieku eksperymentował z wizją bardziej niż jakakolwiek inna forma sztuki? I jakie wizje uprzywilejował? W tej błyskotliwej książce uznany filmoznawca Francesco Casetti umiejscawia doświadczenie filmowe w dyskursach dwudziestowiecznej nowoczesności. Sugeruje, że film zdefiniował wyjątkowe spojrzenie, nie tylko dlatego, że zarejestrował wiele najważniejszych wydarzeń stulecia, ale także dlatego, że określił sposób, w jaki zostały one odebrane.

Casetti rozpoczyna od zbadania natury filmu jako medium w epoce obsesji na punkcie natychmiastowości, bliskości i dostępności. Rozważa mity i rytuały tworzone przez kino na ekranie i w teatrze oraz to, w jaki sposób dostarczały one nowych obrazów i zachowań, które odpowiadały na pojawiające się obawy, idee i porządki społeczne. Film odniósł również sukces w negocjowaniu różnych potrzeb nowoczesności, porównując i łącząc sprzeczne bodźce, dostarczając odpowiedzi w świecie rozdartym konfliktem i zaspokajając pragnienie codzienności, a także lekkości w życiu ludzi. Zdolność do komunikowania się, moc informowania i zdolność do negocjacji - to trzy czynniki, które zdefiniowały funkcję i perspektywę filmu oraz sprawiły, że medium stało się istotną i żywotną formą sztuki swoich czasów.

Jakiego rodzaju spojrzenie stworzył film? Film kultywował osobiste spojrzenie, ściśle związane z pojawieniem się punktu widzenia, ale także zdolne do przywrócenia bezpośredniości rzeczywistości.

Złożone spojrzenie, w którym rzeczywistość łączyła się z wyobraźnią.

Przeszywające spojrzenie, osiągnięte przez maszynę, a jednak głęboko antropomorficzne.

Podekscytowane spojrzenie, bogate w bodźce percepcyjne, ale także uważne na orientację widza.

Oraz spojrzenie immersyjne, które dawało wrażenie przebywania wewnątrz widzianego świata, jednocześnie zachowując poczucie dystansu. Każde z tych spojrzeń łączyło w sobie dwie różne cechy i równoważyło je. Rezultatem była zawsze pomysłowa synteza, która dążyła do osiągnięcia prawdziwych kompromisów bez poświęcania złożoności sprzeczności. Jak pokazuje Casetti, film zaproponował wizję, która, czyniąc przeciwieństwa przenikalnymi, wzorowała się na zasadzie oksymoronicznej. W tym sensie film jest kluczem do odczytania i zrozumienia współczesnego doświadczenia.