Okamoto Kido: Mistrz niesamowitości

Opinie czytelników

Książka jest urzekającym zbiorem opowiadań japońskiego autora Okamoto Kido z początku XX wieku w tłumaczeniu Nancy Ross. Opowiadania wywołują poczucie subtelnego horroru przeplatającego się z japońską historią i elementami kultury, przypominając klasyczne historie o duchach i filmy o zjawiskach nadprzyrodzonych.

Wciągające i hipnotyzujące tłumaczenie, krótkie opowiadania, które są mocne i nawiedzające, bogaty wgląd kulturowy w historię Japonii, atrakcyjne dla fanów subtelnego horroru i zjawisk nadprzyrodzonych, ogólnie dobra lektura dla osób zainteresowanych dziwną fikcją.

Wymaga pewnej znajomości XIX-wiecznej Japonii i jej kultury, co może wymagać od czytelników dodatkowych badań; niektórzy czytelnicy mogą preferować bardziej bezpośrednie elementy nadprzyrodzone w przeciwieństwie do przedstawionych subtelności.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Okamoto Kido: Master of the Uncanny

Zawartość książki:

Urodzony w 1872 roku Kidō pisał recenzje teatralne, relacjonował wojnę rosyjsko-japońską jako reporter prasowy, a ostatecznie został dramaturgiem i autorem. Oprócz wielu dobrze przyjętych sztuk, napisał także ponad pięćdziesiąt horrorów w ciągu około dziesięciu lat, począwszy od połowy lat dwudziestych XX wieku. Tuż przed tym okresem Wielkie Trzęsienie Ziemi Kantō z 1923 roku zniszczyło prawie wszystko w Tokio, które pozostało z epoki Edo, a sam japoński horror przechodził od tradycyjnych niesamowitych opowieści do bardziej nowoczesnych struktur horroru.

Podczas gdy wiele historii Kidō to powtórzenia opowieści z Chin i innych narodów, czerpał on również z różnorodnych tradycji, w tym z dziedzictwa gawędziarzy z epoki Edo, takich jak Ueda Akinari i Asai Ryōi, aby stworzyć olśniewającą gamę prac obejmujących całe spektrum od tradycyjnych tropów duchów po nowoczesny horror. Większość jego opowiadań została zebrana w czterech tomach: Seiadō kidan (1926), Kindai iyō hen (1926), Iyō hen (1933) i Kaijū (1936).

Kidō pozostaje popularny dzięki swojemu eleganckiemu, stonowanemu stylowi, subtelnie wprowadzając "innego" w tło i podnosząc widmo niesamowitości pośrednio i często niewyraźnie.