Oglądaj

Opinie czytelników

Książka jest głęboko poruszającą eksploracją straty i PTSD, charakteryzującą się liryczną prozą i żywymi obrazami. Wielu czytelników poczuło się zmuszonych do ponownego przeczytania jej natychmiast po zakończeniu, podkreślając jej emocjonalną głębię i chaotyczną fabułę. Podczas gdy dla niektórych początkowo trudno było się w nią zaangażować, większość recenzji odzwierciedla ogólne uznanie dla pisarstwa Keitha Buckleya i rozwoju postaci.

⬤ Emocjonalna i wciągająca opowieść
⬤ liryczna i płynna proza
⬤ żywe obrazy
⬤ łatwa do czytania, ale z głębokimi warstwami
⬤ tworzy silną więź emocjonalną
⬤ zachęca do ponownego przeczytania
⬤ świetna dla fanów twórczości Keitha Buckleya.

Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że początkowe zaangażowanie jest powolne; kilku żałowało, że nie jest dłuższa.

(na podstawie 17 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Watch

Zawartość książki:

Kiedy rankiem 3 lutego 1987 roku zegarek Johna Harveya przestaje działać, doznaje on objawienia. Dociera do niego, że każda osobista trauma, o której stara się zapomnieć, ma jedną wspólną cechę: wszystkie miały miejsce w pewnym momencie na tarczy tego właśnie zegarka.

Utrata pracy, śmierć dziecka, samobójstwo Zoli - wszystko to zawiera się w tym malutkim okręgu skończonych liczb. Więc rozbija zegarek. Problem rozwiązany.

Ale kiedy John wychodzi za drzwi, aby odbyć codzienną wędrówkę do lokalnego baru jako człowiek nowo uwolniony od tyranii czasu, spotyka go burza śnieżna, która czyni go całkowicie ślepym, a spacer, który powinien zająć zaledwie kilka minut, zaczyna wydawać się latami. Ponieważ John Harvey wędruje samotnie przez śnieg bez słońca ani znaku, który by go prowadził, dwudziestoośmioletni mizantrop staje w obliczu żywej manifestacji każdego ducha, któremu poświęcił swoje samotne życie, aby uniknąć.

Podczas burzy zmuszony jest w końcu zaakceptować cierpienie, przed którym się ukrywał. W czasie burzy zmuszony jest zrozumieć, że jedyną rzeczą gorszą od tego, że nigdy naprawdę nie widzi, jest to, że nigdy naprawdę nie jest widziany.

Podczas burzy jest zmuszony, choć raz, patrzeć.