Twierdzi, że międzyludzkie uznanie jest ukonstytuowane przez performans i wprowadza teorię performansu w dialog z poetyką, polityką i filozofią.
Przyglądając się postaciom Odyseusza od Homera do Kleista, Ellwood Wiggins oferuje alternatywę dla konwencjonalnych historii intelektualnych, które sytuują wynalezienie wewnętrznego „ja” w nowoczesności.