Ody Johna Keatsa

Opinie czytelników

Analiza ody Johna Keatsa autorstwa Helen Vendler jest chwalona za głębię i wnikliwe powiązania między wierszami i ich kontekstami. Chociaż książka jest uważana za niezbędną i prowokującą do myślenia, niektórzy krytycy zauważają, że Vendler czasami przedstawia swoje interpretacje jako ostateczne prawdy o myślach i procesie twórczym Keatsa.

Dogłębna i przekonująca analiza, wnikliwe powiązania między odami, dobrze napisany i przejrzysty styl, integruje kontekst innych poetów, wzbogacając zarówno naukowców, jak i zwykłych czytelników, a także cenne przypisy, które zwiększają zrozumienie.

Czasami przedstawia przypuszczenia jako ostateczny wgląd w myśli Keatsa, wymaga znajomości Keatsa i innych poetów oraz ma momenty zawiłego pisania.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Odes of John Keats

Zawartość książki:

Helen Vendler poszerza swoją eksplorację poezji lirycznej o nową ocenę sześciu wielkich odów Johna Keatsa, a tym samym daje nam, pośrednio, lekturę całej kariery Keatsa. Sugeruje, że te wiersze, zwykle czytane osobno, są niedoskonałe, jeśli nie są postrzegane razem - że tworzą sekwencję, w której Keats prowadził ścisłe i głębokie badania nad kwestiami języka, filozofii i estetyki.

Vendler opisuje Keatsa o wiele bardziej intelektualnie zaangażowanego w tworzenie estetyki i badanie środków poetyckich, niż do tej pory widzieliśmy, Keatsa dociekającego właściwych obiektów kultu dla człowieka, procesu tworzenia duszy, kobiecej Muzy, funkcji estetycznej zadumy i ontologicznej natury dzieła sztuki. Widzimy, jak kwestionuje dopuszczalność starożytnej mitologii w sztuce postoświeceniowej, hierarchię sztuk, rolę namiętności w sztuce oraz rywalizujące ze sobą roszczenia abstrakcji i reprezentacji. Pod względem formalnym bada w odach stosowność różnych struktur lirycznych. Debatując nad wartością dla poezji języków personifikacji, mitologii, dyskursu filozoficznego i opisu trompe l'oeil, Keats coraz wyraźniej odróżnia społeczną rolę liryki od malarstwa, filozofii czy mitu.

Podobnie jak wcześniejsze prace Vendlera na temat Yeatsa, Stevensa i Herberta, ten doskonale pomyślany tom sugeruje, że poezja liryczna jest najlepiej rozumiana, gdy wiele form dociekań - tematycznych, językowych, historycznych, psychologicznych i strukturalnych - jest na nią jednocześnie narażonych.