Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka autorstwa dr Tanii Glenn jest wysoko ceniona wśród specjalistów ds. bezpieczeństwa publicznego, zwłaszcza osób udzielających pierwszej pomocy, za praktyczne spostrzeżenia i cenne zasoby dotyczące zdrowia psychicznego i PTSD. Jest chwalona za to, że jest przewodnikiem, który łączy osobiste historie z wiedzą kliniczną, odnosząc się do wyjątkowych wyzwań stojących przed służbami ratunkowymi. Niektórzy recenzenci zauważyli jednak brak dogłębnych informacji i skrytykowali autopromocję autora.
Zalety:⬤ Niezbędna lektura dla profesjonalistów zajmujących się bezpieczeństwem publicznym, zwłaszcza tych pracujących w EMS, organach ścigania i straży pożarnej.
⬤ Łączy praktyczne porady z prawdziwymi historiami, dzięki czemu złożone tematy, takie jak PTSD, stają się przystępne.
⬤ Potwierdza doświadczenia osób udzielających pierwszej pomocy i zapewnia wskazówki dotyczące ich zdrowia psychicznego.
⬤ Dr Glenn jest uznawana za pełną pasji i wiedzy autorkę, która skutecznie angażuje swoich odbiorców.
⬤ Polecana dla przełożonych i klinicystów pracujących z osobami udzielającymi pierwszej pomocy.
Wady:⬤ Niektórzy czytelnicy uznali książkę za zbyt anegdotyczną, z mniejszym naciskiem na praktyczne szczegóły implementacji.
⬤ Krytyka samouwielbienia i nadmiernego nacisku na osiągnięcia autorki.
⬤ Obawy związane z przedstawieniem niektórych metod terapeutycznych, takich jak EMDR.
⬤ Referencje autora doprowadziły do pytań dotyczących głębokości wiedzy specjalistycznej.
(na podstawie 32 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
First Responder Resilience: Caring for Public Servants
Zawartość książki:
Tradycją w służbach ratunkowych było w dużej mierze ignorowanie zdrowia psychicznego. To nigdy nie działało i nigdy nie będzie działać.
Ostatnio wzrosła świadomość wypalenia zawodowego, zespołu stresu pourazowego i samobójstw wśród ratowników. Niestety, świadomość nie wystarczy. Dramatyczne filmy przedstawiające historie wojenne nie oferują rozwiązań tych problemów.
Ta książka ma na celu poprowadzenie odbiorców w kierunku rozwiązań. Przez lata wiele osób prosiło mnie o napisanie tej książki.
Przez długi czas wydawało mi się to zbyt zniechęcające. Po wzięciu udziału w aktywnej strzelaninie na lotnisku wraz z zespołem wsparcia rówieśniczego, który szkoliłem i prowadziłem klinicznie, dyrektor dużej organizacji zajmującej się egzekwowaniem prawa dowiedział się o tym, co zrobiliśmy i uznał naszą reakcję za "najlepszą praktykę".
W moim świecie jest to odpowiednik złotego jajka lub nagrody Nobla. Już samo to zachęciło mnie do napisania tej książki!
