Odpocznij i bądź wdzięczny

Opinie czytelników

Książka otrzymała wiele recenzji, z których wiele chwali jej liryczną prozę i głęboką emocjonalną eksplorację trudnych doświadczeń pielęgniarki, podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają narrację za zagmatwaną, a zakończenie za niesatysfakcjonujące.

Wspaniała proza, prowokująca do myślenia, trzewna narracja pierwszoosobowa, nawiedzająco oryginalna, oddająca rzeczywistość pielęgniarstwa, przekonujące postacie, poruszająca głębia emocjonalna, szczególnie rezonuje z osobami pracującymi w służbie zdrowia.

Momentami zagmatwana narracja, szczególnie pod koniec, poleganie na surrealistycznych elementach może zrazić niektórych czytelników, niektórzy uznali postać za nieatrakcyjną, rozwlekły styl pisania nie każdemu przypadł do gustu, a inni opisali go jako przygnębiający.

(na podstawie 16 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Rest and Be Thankful

Zawartość książki:

„Wspaniale napisana... Rozdzierająca serce, ale piękna i idealna do ucieczki” FLORENCE WELCH.

„Nawiedzająca, ale pięknie napisana. Nie mogłam się oderwać. Arcydzieło” POPPY DELEVINGNE.

Laura jest pielęgniarką na oddziale pediatrycznym. Na długich zmianach opiekuje się chorymi dziećmi, ostrożnie obchodząc się z ich cudownie łamliwymi ciałami.

Laura potrzebuje odpoczynku. Kiedy śpi, śni o utonięciu; kiedy się budzi, nie pamięta powrotu do domu. W kącie jej wizji tańczy dziwna postać z wiadomością lub ostrzeżeniem.

„Łączy w sobie gryzące napięcie i gwałtowną czułość... Proza bitewna Glassa przywodzi na myśl literaturę okopową. Jest to jednak generująca traumę wojna ze śmiercią i rozpaczą, toczona dla nas w każdym mieście, każdego dnia”.

„Poruszająca, druzgocąca, niemal absurdalnie trafna... Czego, pyta Glass, oczekujemy od naszych opiekunów i jak odpłacamy im za ciężary, które na nich nakładamy?”. Times Literary Supplement.

„Sceny na oddziale, z ich krystalicznymi opisami zawrotnej działalności opiekuńczej, znakomicie oddają nieustanny rytm życia na szpitalnej linii frontu” Metro.

„Wrzuca czytelnika w pulsujący strach, szaleństwo i ulgę pracy na pediatrycznym oddziale intensywnej terapii...”. Atmosfera pola bitwy wyłania się z prozy Glass, gdy opowiada ona o zatrzymującej czas pracy zespołowej, która ma na celu zachowanie maleńkich, kruchych istnień” Economist.