Odchodząc od imperium: Osobista podróż

Opinie czytelników

Walking Away from Empire: A Personal Journey autorstwa Guya McPhersona oferuje otrzeźwiającą eksplorację indywidualnych wyborów w obliczu zmian klimatycznych i społecznego rozczarowania. Autor dzieli się swoją osobistą podróżą od konwencjonalnego życia do bardziej zrównoważonej egzystencji, konfrontując się z niewygodnymi prawdami o przyszłości naszej planety. Pomimo cennych spostrzeżeń zawartych w książce, niektórzy czytelnicy uważają ją za zagmatwaną i źle skonstruowaną.

Wielu czytelników docenia odwagę i szczerość książki, a także jej wnikliwy komentarz na temat zmian klimatycznych i kondycji ludzkiej. Narracja McPhersona jest uważana za prowokującą do myślenia i pouczającą, zachęcając czytelników do refleksji nad własnymi wyborami. Styl pisania jest żywy i wciągający, tworząc osobistą więź z czytelnikami. Niektórzy chwalą również jego zaangażowanie w podnoszenie świadomości na temat kwestii klimatycznych poprzez jego aktywizm.

Kilka recenzji wspomina, że książka może być zagmatwana i brakuje jej jasności w niektórych obszarach. Niektórzy czytelnicy uważają, że przydałaby się jej lepsza redakcja i organizacja. Krytyka dotyczy powtarzających się treści i braku wsparcia naukowego (np. bibliografii). Kilku czytelników wyraziło niezadowolenie z jakości pisania i uznało ją za chorobliwą lub nadmiernie negatywną, co wskazuje, że może ona nie spodobać się tym, którzy szukają bardziej podnoszącej na duchu lub rozrywkowej lektury.

(na podstawie 20 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Walking Away From Empire: A Personal Journey

Zawartość książki:

Guy McPherson był odnoszącym sukcesy profesorem według każdej imperialnej miary: dobrze publikowany we wszystkich właściwych miejscach, uczył i mentorował studentów, którzy zdobyli najlepsze miejsca pracy w tej dziedzinie, i wykonywał obfite, wzorowe usługi zawodowe. Zarabiał wystarczająco dużo, aby przeżyć za jedną trzecią swoich dochodów i nadal podróżował tyle, ile chciał, po całym uprzemysłowionym świecie.

Innymi słowy, McPherson był idealnym modelem wszystkiego, co jest nie tak ze Stanami Zjednoczonymi, a co za tym idzie, z narodami, które chcą brać z nas przykład. Zamiast kwestionować system, podnosił drobne pytania w ramach systemu. W ciągu dekady lat czterdziestych McPherson przekształcił swoje życie akademickie z ekologa głównego nurtu w przyjaciela Ziemi.

Stał się biologiem zajmującym się ochroną przyrody i krytykiem społecznym, a jego przemówienia i teksty były coraz częściej kierowane do publiczności poza salą wykładową. McPherson zaczął nauczać poezji w zakładach karnych, próbując dać głos mądrym ludziom od dawna marginalizowanym lub ignorowanym przez społeczeństwo przemysłowe.

Gościnne komentarze w lokalnych gazetach wskazywały na absurdy amerykańskiego życia, a także ograniczenia wzrostu światowej gospodarki przemysłowej. Coraz ostrzejsze eseje zwróciły uwagę administratorów uniwersytetu, którzy próbowali go zwolnić, a gdy to się nie udało, próbowali nałożyć mu kaganiec. Wkrótce po tym, jak administratorzy zrezygnowali z prób wymuszenia odejścia McPhersona z dużego uniwersytetu badawczego, opuścił on instytucję na własnych warunkach, gdy w wieku 49 lat McPherson w końcu obudził się z kosztami niezbywalnego amerykańskiego stylu życia: posłuszeństwa w domu i ucisku za granicą.

A potem odszedł od wszystkich tych przywilejów, aby prowadzić życie oparte na zasadach i jeszcze większej służbie, hodując kozy, ogrody i pracując z sąsiadami. Oznaczało to godziny fizycznej pracy, miesiące samotności, a w końcu zdradę ze strony najbliższych mu osób.