Od sułtana do Ataturka: Turcja

Opinie czytelników

Książka zawiera kompleksowy opis przejścia od Imperium Osmańskiego do Republiki Tureckiej, koncentrując się na kluczowych postaciach, takich jak Ataturk, oraz wpływie zewnętrznych mocarstw na kształtowanie się Turcji. Chociaż jest dobrze zbadana i wciągająca, niektórzy krytykują ją za stronniczość i brak obiektywizmu w odniesieniu do delikatnych kwestii historycznych.

Książka jest dobrze napisana, wciągająca i bardzo czytelna, z naukowym, ale przystępnym podejściem. Zapewnia cenny wgląd w historyczną dynamikę Turcji i osobowości zaangażowane w jej transformację. Wielu czytelników docenia jego dokładność i cieszy się dowcipnymi i bystrymi obserwacjami poczynionymi przez autora.

Niektórzy recenzenci krytykują autora za dostrzegalną stronniczość wobec Ataturka i pomijanie istotnych wydarzeń historycznych, takich jak kwestia ormiańska. Pojawiają się zarzuty, że narracja jest niekompletna i przesadnie sympatyczna, a niektórym wydarzeniom i postaciom brakuje obiektywizmu.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

From the Sultan to Ataturk: Turkey

Zawartość książki:

I wojna światowa zabrzmiała śmiercią imperiów. Siły dezintegracji dotknęły kilka imperiów jednocześnie.

Do tego stopnia były one bezosobowe. Jednak roztropni mężowie stanu mogli opóźnić śmierć imperiów, władcy tacy jak cesarz Austro-Węgier Franciszek Józef II i osmański sułtan Abd 'lhamid II. Żądni przygód władcy - cesarz Wilhelm z Niemiec i Enver Pasza w Imperium Osmańskim - przyspieszyli ją.

Decyzja Envera o przystąpieniu do wojny po stronie Niemiec zniszczyła państwo osmańskie.

Być może i tak było ono skazane na zagładę, ale to on był jej sprawcą. Ostatni sułtan Mehmet VI Vahdettin myślał, że może uratować państwo osmańskie w czymś na kształt jego dawnej formy.

Ale Vahdettin i jego ministrowie nie mogli odnieść sukcesu, ponieważ zwycięscy alianci zdecydowali się na ostateczny podział państwa osmańskiego. Głównym orędownikiem rozbioru był Lloyd George, spadkobierca turkofobicznej tradycji brytyjskich liberałów, który uległ czarowi greckiego irredentystycznego polityka Venizelosa. Z tą dwójką na czele, alianci starali się narzucić podział państwu sułtana.

Kiedy sułtan wysłał swoich emisariuszy na konferencję pokojową w Paryżu, nie udało im się wywalczyć ułaskawienia. Traktat z S vres, który podpisał rząd sułtana, położył kres niepodległości Osmanów. Traktat z S vres nie został ratyfikowany.

Tureccy nacjonaliści, z oficerami wojskowymi na czele, przeciwstawili się aliantom, którzy szybko zwarli szeregi, każdy próbując uzyskać ustępstwa dla siebie kosztem innych. Mustafa Kemal wyłonił się jako przywódca wojskowego ruchu oporu.

Dyplomacja pozwoliła Mustafie Kemalowi odizolować wrogów jego narodu: greckich i ormiańskich irredentystów. Dokonawszy tego, pokonał ich siłą oręża. W efekcie, po klęsce Imperium Osmańskiego w I wojnie światowej, Turcy zwyciężyli w dwóch oddzielnych wojnach: krótkiej kampanii wojskowej przeciwko Ormianom i długiej przeciwko Grekom.

Lozanna - gdzie generałowi Ismetowi udało się zapewnić pokój na warunkach Turcji - była aktem założycielskim nowoczesnego tureckiego państwa narodowego.

Ale przede wszystkim pokazała, że imperia nie mogą dłużej rządzić narodami wbrew ich woli. Nie musiało to być katastrofalne w skutkach: Mustafa Kemal pokazał, że interesy krajów rozwiniętych można pogodzić z interesami krajów rozwijających się. Walczył z Zachodem, aby się do niego upodobnić.

Podczas gdy jego krajowi krytycy chcieli nadal przeciwstawiać się Zachodowi, Mustafa Kemal dostrzegł, że jego kraj najlepiej poradzi sobie we współpracy z Zachodem.