From Merthyr to Persia: Memoirs of a Centrist Politician and Lifelong European
Aubrey Jones urodził się w Merthyr Tydfil jako najstarszy syn ojca górnika i matki nauczycielki. Kształcił się w lokalnej szkole Cyfarthfa Castle, skąd zdobył stypendium do London School of Economics. Opuścił LSE z wyróżnieniem pierwszej klasy, a także nagrodą pamiątkową Gladstone'a i nagrodą Gerstenberga za studia podyplomowe.
Wkrótce po opuszczeniu LSE dołączył do Timesa, opuszczając swoje biurko w Berlinie na kilka dni przed wybuchem II wojny światowej. Po powrocie do Londynu służył w Biurze Wojny i wywiadzie wojskowym, w końcu widząc teatr w Afryce Północnej i we Włoszech.
Pod koniec wojny powrócił do Timesa, ale szybko zmęczył się dziennikarstwem i objął stanowisko asystenta dyrektora Brytyjskiej Federacji Żelaza i Stali, ostatecznie zostając jej dyrektorem. Po raz pierwszy został wybrany do parlamentu jako nieprawdopodobny członek Partii Konserwatywnej w 1950 r. i mianowany najpierw ministrem ds. paliwa i energii, a następnie ministrem zaopatrzenia pod rządami kolejnych konserwatywnych premierów.
Jednak reelekcja Macmillana w 1959 r. sprawiła, że powrócił on do tylnych ławek i ożywił swoje doświadczenie przemysłowe. Od tego czasu był przekonany, że Wielka Brytania powinna przystąpić do Wspólnoty Europejskiej. Przyjął również zdecydowane stanowisko wspierające rozwój technologiczny, wierząc, że kraj skorzysta na polityce rządu zachęcającej do ściślejszej współpracy między technologią wojskową i cywilną.
Kiedy Harold Wilson wygrał wybory z ramienia Partii Pracy w 1964 r., wraz z George'em Brownem niespodziewanie wybrali Aubreya Jonesa na przewodniczącego nowo utworzonej Krajowej Rady Cen i Dochodów. Został wybrany do tej roli spośród kilkunastu nazwisk jako jedyny kandydat akceptowalny zarówno przez TUC, jak i CBI. Decyzja o przyjęciu stanowiska oznaczała dla niego rezygnację z mandatu konserwatysty i szersze odrzucenie przez Partię Konserwatywną.
George Brown powiedział mu, że na koniec jego przewodnictwa w NBPI otrzyma tytuł szlachecki, ale nigdy nie było to celem Aubreya Jonesa. Zamiast tego powrócił do przemysłu, obejmując różne stanowiska dyrektorskie w Wielkiej Brytanii, a później spędził czas za granicą, najpierw konsultując reformę służby cywilnej dla wojskowego rządu Nigerii, a następnie pełniąc różne funkcje doradcze dla rządu szacha Iranu do czasu tuż przed rewolucją w tym kraju.
Po powrocie do Wielkiej Brytanii Aubrey Jones starał się powrócić do Izby Gmin. Walczył i przegrał wybory parlamentarne w 1983 r. w okręgu wyborczym Sutton Coldfield w Birmingham z ramienia Sojuszu Liberalnego. Później dołączył do Socjaldemokratów, a ostatecznie do Partii Liberalnej. Głęboko wierzył w rolę państwa w społeczeństwie obywatelskim, bardziej niż pozwalała na to polityka Partii Konserwatywnej. Był również głęboko przekonany, że po upadku imperium Wielka Brytania musi stać się częścią znacznie większego podmiotu, aby jej głos był słyszalny na świecie.
Tym podmiotem była dla Aubreya Jonesa Wspólnota Europejska, a Partia Liberalna była jedyną partią polityczną tamtych czasów, która była mocno zaangażowana w członkostwo we Wspólnocie. Niestety, Aubrey Jones zakończył swoje wspomnienia, gdy opuścił Iran, ale jego poglądy na Europę są mocno widoczne w wybranych notatkach i listach, które napisał później. Można śmiało powiedzieć, że byłby głęboko sfrustrowany wynikiem referendum w sprawie członkostwa w UE w 2016 r. i wynikającą z niego porażką dotyczącą sposobu i warunków ostatecznego wystąpienia z Unii Europejskiej.