Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest głęboko powiązanym i pełnym humoru pamiętnikiem, który łączy się z czytelnikami, szczególnie tymi, którzy dorastali z telewizją jako głównym aspektem ich życia. Bada rolę telewizji w kształtowaniu osobistych wspomnień i amerykańskiej kultury, łącząc naukowe spostrzeżenia z osobistymi anegdotami, tworząc wciągającą narrację dla miłośników telewizji.
Zalety:⬤ Dobrze zbadane i oparte na faktach, z silnym osobistym głosem
⬤ relatywny i nostalgiczny dla czytelników, zwłaszcza Gen-Xers
⬤ połączenie humoru i rygoru akademickiego
⬤ zachęca czytelników do postrzegania siebie jako aktywnych uczestników ewolucji kulturowej
⬤ tworzy głębokie powiązania z doświadczeniami autora.
Wady:Niektórzy czytelnicy mogą uznać część tekstu za pół-akademicką lub mniej wciągającą; potencjalne skargi dotyczące skupienia się na reklamach i przemyśle telewizyjnym.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
From Rabbit Ears to the Rabbit Hole: A Life with Television
Zawartość książki:
Przez ostatnie kilka lat krytycy opisywali obecną erę zarówno jako „koniec telewizji”, jak i „szczyt telewizji”, odnosząc się do bezprecedensowej jakości i objętości oraz zanikania starych technologii, formatów i nawyków. Projekcje i refleksje telewizyjne znacząco przyczyniły się do tego, kim jesteśmy indywidualnie i kulturowo.
From Rabbit Ears to the Rabbit Hole: A Life with Television ujawnia refleksje badaczki i fanki telewizji, analizując, w jaki sposób jej życie jako konsumenta telewizji przecięło się z kulturową i technologiczną ewolucją samego medium. W narracji łączącej studia telewizyjne, wspomnienia i komiksową, literacką literaturę faktu, Kathleen Collins zabiera czytelników ze sobą od lat 60. do teraźniejszości, wspominając i narzekając na to, co wydarzyło się w ciągu ostatnich pięciu dekad w USA, w kulturze medialnej i w tym, co stanowi wspólną historię kultury.
W osobistej, krytycznej i zabawnej medytacji na temat jej relacji z telewizją - jako zapalonego konsumenta i krytyka - rozważa koncepcję i instytucję telewizji, a także wspomina ukochane, wyśmiewane lub całkowicie zapomniane treści. Opisuje zmieniającą się rolę telewizji w jej życiu, w postępie, który nie jest wyjątkowy, ale raczej reprezentatywny dla w dużej mierze zbiorowego doświadczenia.
Zapewnia to równoległe dojrzewanie autorki i jej współbohatera, telewizji. Na przemian zabawny i poważny, dowcipny i przejmujący, jest świadectwem głębokiego i pozytywnego wpływu, jaki telewizja może mieć na życie, a przez ekstrapolację na kulturę.
