On Contemporaneity, After Agamben, 1: The Concept and Its Times
Kim są dziś nasi współcześni? Alain Badiou, Jean-Luc Nancy czy Giorgio Agamben, a może zaniedbani już Althusser lub Lacoue-Labarthe? Spośród myślicieli ostatniego wielkiego pokolenia minionego stulecia, kim są prekursorzy, których głos jest wystarczająco silny, by przemówić do naszej teraźniejszości, gdy natura samego czasu jest niepewna: czas mutacji (Nancy), zmiana epoki (Blanchot), epoka bez epoki (Stiegler), czy bardziej katastrofalnie, czas geocydu (Deguy)? Czy to Bataille (Doświadczenie wewnętrzne) lub Blanchot (Pismo katastrofy) antycypują przyszłość, która jest już naszą teraźniejszością? A może Derrida, który ogłosił nieprzezwyciężalny dylemat prawa gościnności? Ogłosił przyszłość, która ma być przedstawiona jedynie jako potworność? Czy może raczej Deleuze, którego geofilozofia już teraz pozbywa się podmiotu, uprzywilejowuje materię względem ducha i podporządkowuje wielkie ruchy ludów i zwierząt historii i rewolucji, to, co polityczne i społeczne, jako relatywne względem de