Nowy Jork: Metafizyka miejskiego krajobrazu

Opinie czytelników

Książka jest chwalona za doskonałe czarno-białe techniki fotograficzne i wysokiej jakości zdjęcia, które oddają istotę fotografii ulicznej, szczególnie w Nowym Jorku. Pojawiają się jednak skargi dotyczące opakowania, co prowadzi do uszkodzeń przy dostawie.

Wysokiej jakości zdjęcia, doskonałe techniki, duży format, urzekająca fotografia uliczna, dobrze skontrastowane czarno-białe prace, imponująca kompozycja.

Słabe opakowanie powodujące uszkodzenia przy dostawie, niektóre doniesienia o dostarczeniu książki w stanie mniej niż idealnym.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

New York: Metaphysics of the Urban Landscape

Zawartość książki:

Przez cały XX wiek widzieliśmy każdą formę krajobrazu, aktu i innych gatunków uchwyconych na odbitkach żelatynowo-srebrowych i platynowych przez dziesiątki genialnych artystów. Jednak tworzenie innowacyjnych czarno-białych obrazów w XXI wieku, które ujawniają coś świeżego i ekscytującego, jest naprawdę bardzo trudne. Co więcej, znalezienie artysty, który robi zdjęcia Nowego Jorku, prawdopodobnie najczęściej fotografowanego i dokumentowanego miasta na świecie, jest jeszcze większym wyzwaniem.

Prace Croppi wyróżniają się surową formą i kompozycją, zestawiając samotne postacie w niektórych z najbardziej ruchliwych i chaotycznych obszarów miasta. Sam Croppi wydaje się dostrzegać słabość obiektywnego świata i wewnętrzny rezonans, jaki są w stanie uzyskać jego ciemne odcienie i pustka. Kolor czarny, tak bardzo dominujący w tej serii, daleki od bycia zwykłym elementem stylistycznym, działa jak dramatyczny proces. Wyobcowanie odbywa się poprzez uparte skupianie się na wszystkich szczegółach obrazu, z przekonaniem, podkreślanym przez samego artystę, że w fotografii wymiar metafizyczny jest wzmacniany przez niezwykle realistyczny, a nawet hiperrealistyczny język.

Wierny jak zawsze estetyce, która odrzuca tradycyjny formalizm, Croppi potwierdza tę zdolność do uchwycenia wielu zjawisk zbudowanych z momentów odniesienia do malarstwa i literatury, z poczuciem zastosowanej czasowości poprzez nałożenie i zderzenie kontrastujących momentów. Nasze obawy dotyczące kondycji ludzkiej są w tych fotografiach mikrokosmosami: duchy o nieuchwytnych twarzach, skamieniali przechodnie, pochłonięci przez cienie w przestrzeni, w której są jednocześnie ofiarami i obcymi”.