New Apelleses, and New Apollos: Poet-Artists Around the Court of Florence (1537-1587)
Książka ta po raz pierwszy naświetla kluczową rolę pisania wierszy jako strategii kulturowej ze strony artystów włoskiego renesansu.
Czyni to poprzez szeroko zakrojoną analizę wierszy malarzy, rzeźbiarzy, architektów i złotników, którzy byli aktywni we Florencji pod rządami Cosimo I i Francesco I de' Medici - środowiska, w którym wielu artystów było również praktykami literackimi, a nawet przywłaszczało sobie medium poetyckie, aby poruszać kwestie związane przede wszystkim z tworzeniem sztuki. Badanie to wpisuje się zatem w rozwijający się dyskurs naukowy na temat wczesnonowożytnego doctus artifex - postaci dobrze zorientowanej w różnorodnych działaniach intelektualnych - jednocześnie kwestionując tradycyjną marginalizację poezji w porównaniu z prozą artystów.