Nowozelandzkie siły ekspedycyjne w II wojnie światowej

Opinie czytelników

Recenzje książki o Nowozelandzkich Siłach Ekspedycyjnych podczas II wojny światowej są zróżnicowane. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają zwięzły opis historyczny, szczegółowe ilustracje i przydatność książki jako źródła, inni uważają, że ma ona ograniczony zakres i brakuje jej głębi w niektórych tematach.

Zwięzłe opisy kampanii, doskonałe zdjęcia i ilustracje żołnierzy i mundurów, przydatne dla miłośników historii wojskowości, skoncentrowane odniesienie do organizacji i operacji NZEF, wysoce zalecane przez niektórych czytelników.

Ograniczony przegląd dla tych, którzy szukają ogólnej relacji, potencjalne nastawienie na pozytywne przedstawienie NZEF, niewystarczające omówienie znaczących strat i wyzwań stojących przed 2 Dywizją NZ, niektórzy czytelnicy uznali ją za suchą i nadmiernie historyczną.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The New Zealand Expeditionary Force in World War II

Zawartość książki:

W 1939 roku Nowa Zelandia była znacznie gorzej przygotowana do wojny niż w 1914 roku. Niemniej jednak ponad 140 000 Nowozelandczyków - niemal 9 procent całkowitej populacji dominium - zaciągnęło się do walki za granicą "za króla i ojczyznę" podczas II wojny światowej. Spośród nich 104 000 służyło w Drugich Nowozelandzkich Siłach Ekspedycyjnych, których głównym komponentem stała się 2 Dywizja Piechoty NZ; do 1944 r. była to największa dywizja w armii brytyjskiej i Commonwealthu, licząca około 40 000 żołnierzy piechoty i wspierających ją jednostek artyleryjskich, pancernych, inżynieryjnych i serwisowych.

Początkowo wrzucona do skazanej na porażkę kampanii mającej na celu powstrzymanie niemieckiego blitzkriegu na Grecję i Kretę (1941), dywizja została odbudowana pod dowództwem laureata VC z I wojny światowej, generała dywizji Sir Bernarda Freyberga, i stała się elitarnym korpusem w Ósmej Armii Montgomery'ego na pustyni. Po odegraniu kluczowej roli w zwycięstwie pod El Alamein (1942) "Kiwi" stanowili awangardę pościgu do Tunezji. W latach 1943-45 dywizja była mocno zaangażowana we włoskich górach, zwłaszcza pod Cassino (1944); zakończyła wojnę w Trieście, stawiając czoła nacierającym komunistycznym partyzantom Tito. W międzyczasie, mniejsze siły NZ - krótko oznaczone jako 3 Dywizja NZ - wspierały siły amerykańskie przeciwko Japończykom na Salomonach i Nowej Gwinei (1942-44).

W pełni ilustrowana specjalnie zamówionymi kolorowymi planszami, jest to historia istotnego wkładu Drugich Nowozelandzkich Sił Ekspedycyjnych w zwycięstwo aliantów w II wojnie światowej.