Nowi Prometeusze: Wiara, nauka i nadprzyrodzony umysł w wiktoriańskim Fin de Sicle

Opinie czytelników

Książka oferuje wciągającą i pouczającą eksplorację wiktoriańskiej historii, przeplatając tematy religii, nauki i psychologii, opowiadane przez życie czterech głównych postaci. Równoważy rozrywkę z intelektualną głębią, choć została skrytykowana za zbyt wyszukany styl pisania i okazjonalne dygresje.

Pięknie napisana, zabawna, edukacyjna, zawierająca informacje o postaciach historycznych i ich powiązaniach, wnikliwa we współczesne kwestie kulturowe, wciągająca i urocza narracja.

Zbyt złożony styl pisania („zbyt purpurowy”), brak silnych wskazówek redakcyjnych, może zbaczać z tematu, niektóre ważne aspekty pozostają niezbadane.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The New Prometheans: Faith, Science, and the Supernatural Mind in the Victorian Fin de Sicle

Zawartość książki:

Towarzystwo Badań Psychicznych zostało założone w 1882 roku w celu dalszego naukowego badania świadomości, ale powstało w wyniku większej potrzeby kulturowej.

Wiktorianie polowali na zrozumienie samych siebie. Mesmeryści, spirytyści i inni romantyczni poszukiwacze przemierzali zatopione krajobrazy entrancement, a kiedy psychologia była w końcu gotowa stawić czoła tym zmienionym stanom, badania psychiczne zostały przyjęte jako eksperymentalna awangarda.

Nie była to nauka odrzucona, lecz konieczna heterodoksja, badająca tajemnice tak różnorodne jak telepatia, hipnoza, a nawet zjawiska kosmiczne. Jej badacze poszukiwali faktów dalekich od praw fizycznych: dowodów na istnienie transcendentnego, nieredukowalnego umysłu. The New Prometheans śledzi ewolucję badań psychicznych poprzez przeplatające się biografie czterech mężczyzn: chemika Sir Williama Crookesa, psychologa głębi Frederica Myersa, fizyka eteru Sir Olivera Lodge'a i antropologa Andrew Langa.

Wszyscy byli prezesami towarzystwa, ci mężczyźni przenieśli badania parapsychologiczne poza kręgi akademickie i na plac publiczny, czyniąc je częścią wspólnego, dalekosiężnego badania nauki i społeczeństwa. Nakładając ich prace, podręczniki i wykłady na bardziej intymne teksty, takie jak pamiętniki, listy i utwory literackie, Courtenay Raia przywraca nas do krytycznego punktu w historii sekularyzacji, ostatniego wielkiego gestu pojednania między nauką a świętymi prawdami.