Notes on a Shipwreck: Historia uchodźców, granic i nadziei

Opinie czytelników

Książka oferuje przejmującą eksplorację życia afrykańskich uchodźców i tych, którzy starają się ich uratować. Jest wzbogacona o tematy współczucia, ludzkiej tragedii oraz złożoności życia i śmierci, a wszystko to na tle migracji do Europy.

Pięknie napisany, głęboko poruszający i prowokujący do myślenia. Skutecznie oddaje tragiczne, ale i pełne nadziei historie uchodźców i filantropów. Wiele recenzji podkreśla jego zdolność do przeplatania osobistych narracji z szerszymi tematami współczucia i miłości. Zapewnia również ważny wgląd w kryzys uchodźczy i społeczność na Lampedusie.

Niektórym czytelnikom trudno było dotrzymać kroku, powołując się na ciężkie tematy tragedii i straty jako wyzwanie. Mogą pojawić się momenty, w których narracja wydaje się przytłaczająca ze względu na przeplatające się historie bólu i aspiracji.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Notes on a Shipwreck: A Story of Refugees, Borders, and Hope

Zawartość książki:

Poruszająca relacja z pierwszej ręki z lądowania migrantów na wyspie Lampedusa, która oddaje głos uchodźcom, mieszkańcom i wolontariuszom, jednocześnie badając głęboko osobistą relację ojca z synem.

Na wyspie Lampedusa, najbardziej wysuniętej na południe części Włoch, między Afryką a Europą, Davide Enia spogląda w twarze tych, którzy przybywają i tych, którzy czekają, i opowiada historię indywidualnej i zbiorowej katastrofy statku. Z jednej strony tłum w ruchu, przekraczający całe narody, a następnie Morze Śródziemne w warunkach przekraczających wszelkie wyobrażenia. Po drugiej, garstka mężczyzn i kobiet na granicy epoki i kontynentu, próbujących powitać przybyszów. Pośrodku znajduje się sam autor, opowiadający o tym, co faktycznie dzieje się na morzu i na lądzie, oraz o porażce słów w próbie zrozumienia obecnych paradoksów.

Enia ujawnia emocjonalne konsekwencje tej poruszającej i niepokojącej rzeczywistości, zwłaszcza w jego relacji z ojcem, niedawno emerytowanym lekarzem, który zgadza się podróżować z nim na Lampedusę. Wspólne obserwowanie publicznego bólu tych, którzy lądują i tych, którzy ratują ich przed śmiercią, wraz z prywatnym bólem związanym z chorobą jego wuja, popycha ich do ponownego odkrycia ich relacji, do nawiązania nowego i bezprecedensowego dialogu, który zastępuje milczenie z przeszłości.