Notes for the Everlost: Przewodnik po żałobie

Opinie czytelników

Książka stanowi głęboko osobistą i poetycką eksplorację żałoby, w szczególności skupiając się na własnym doświadczeniu autora związanym z utratą dziecka. Oferuje pocieszenie i wgląd tym, którzy radzą sobie ze stratą, jednocześnie odnosząc się do złożonych emocji związanych z żałobą. Pisarstwo jest opisywane jako piękne i liryczne, rezonujące z czytelnikami, którzy doświadczyli podobnych strat. Niektórzy czytelnicy uznali chaotyczny styl narracji za zrozumiały, podczas gdy inni uważali, że nie może on rezonować z każdym.

Pisanie jest piękne, poetyckie i szczere, oferując głęboką eksplorację żałoby. Wielu czytelników czuło się widzianych i rozumianych w swoich własnych podróżach żałobnych. Książka jest opisywana jako balsam dla duszy, pomocny zarówno dla osób pogrążonych w żałobie, jak i dla tych, którzy wspierają innych w żałobie. Czytelnicy docenili wrażliwość autora i wnikliwe refleksje na temat natury straty.

Niektórzy czytelnicy uznali chaotyczny styl pisania za wyzwanie, czując, że może nie spodobać się wszystkim. Pojawiły się wzmianki o tym, że książka może zbyt mocno skupiać się na osobistych doświadczeniach autora, co może zrazić czytelników, którzy doświadczyli innego rodzaju straty. Kilku czytelników zauważyło dyskomfort związany z uogólnieniami autora na temat religii.

(na podstawie 43 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Notes for the Everlost: A Field Guide to Grief

Zawartość książki:

Po części pamiętnik, po części podręcznik dla osób ze złamanym sercem, ta mocna, bezlitosna relacja z utraty wcześniaka przemówi do wszystkich, którzy byli w żałobie i są w żałobie, i oferuje inspirację do pójścia naprzód, delikatnie integrując stratę z życiem.

Kiedy bliźniacy Kate Inglis urodzili się przedwcześnie, jeden przeżył, a drugi nie. Jest to potężny, bezlitosny opis jej doświadczeń, żałoby i ostatecznie tego, jak była w stanie iść naprzód i pomagać innym rodzicom, którzy doświadczyli tak głębokiej straty.

Historia Inglis jest odskocznią, która może pomóc innym pogrążonym w żałobie rodzicom zastanowić się nad kluczowymi aspektami tego doświadczenia, takimi jak emocjonalne przetrwanie w pierwszym roku po stracie; radzenie sobie z rodziną, przyjaciółmi i osobami postronnymi po stracie; wyjątkowy kobiecy stan po żałobie wstydu i smutku z powodu „porażki” lub w jakiś sposób niewypełnienia swojej roli; znaczenie społeczności; uznanie niezdolności społeczeństwa do radzenia sobie z żalem i stratą; jak strata rodzi współczucie; radzenie sobie z rocznicami; i rozpoczęcie pracy nad „integracją” (w przeciwieństwie do „leczenia”).