Nishiyama: EDO Culture Paper

Opinie czytelników

Książka jest bogatym i dobrze zbadanym tekstem na temat okresu Edo w Japonii, docenianym za dogłębność badań i przejrzystość. Została jednak skrytykowana za brak omówienia ważnych tematów społecznych, takich jak płeć i seksualność.

Bogaty w liczne fakty, przejrzysty i dobrze napisany, obejmuje wiele niezwykłych aspektów japońskiej kultury, dobrze uzupełniony wizualizacjami i służy jako dobre odniesienie do dogłębnych badań.

Ma tendencję do bycia suchym i nie obejmuje istotnych tematów, takich jak homoseksualność i role płciowe, co niektórzy czytelnicy uznali za rozczarowujące i ograniczające dla pełnego zrozumienia epoki.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Nishiyama Matsunosuke jest jednym z najważniejszych historyków kultury popularnej Tokugawa (Edo), ale do tej pory jego prace nigdy nie zostały przetłumaczone na język zachodni. Edo Culture prezentuje wybór pism Nishiyamy, który służy nie tylko jako doskonałe wprowadzenie do historii kultury Tokugawa, ale także wypełnia wiele luk w naszej wiedzy na temat codziennego życia i rozrywek ówczesnej ludności miejskiej.

Wiele esejów koncentruje się na najważniejszym temacie pracy Nishiyamy: XVII-XIX wieku jako okresie zawłaszczania i rozwoju kultury Japonii przez jej zwykłych mieszkańców. W pierwszej z trzech głównych części Nishiyama nakreśla historię Edo (Tokio) w latach formowania się miasta, pokazując, jak zostało ono ukształtowane przez ciągłe interakcje między klasami wojowników i plebsu. Następnie omawia ducha i estetykę rdzennych mieszkańców Edo i śledzi druki drzeworytnicze znane jako ukiyo-e do wspólnych działań zwykłych mieszkańców miasta.

Część druga koncentruje się na interakcji kultury miejskiej i wiejskiej w XIX wieku oraz na bezprecedensowej dyfuzji kulturowej, która miała miejsce z pomocą wędrownych wykonawców, pielgrzymów i aktorów objazdowych. Wśród esejów znajduje się zachwycający i szczegółowy dyskurs na temat kuchni Tokugawa.

Trzecia część poświęcona jest muzyce i teatrowi, zaczynając od studium no, któremu patronowała głównie arystokracja, ale zaskakująco także zwykli ludzie. W osobnych rozdziałach Nishiyama analizuje związek klas społecznych z gatunkami muzycznymi i estetyką kabuki.

Ostatni rozdział skupia się na wodewilach wspieranych przez miejskie masy.