Nikt nie zna hiszpańskiego, którym mówię

Opinie czytelników

Książka „Nobody Knows the Spanish I Speak” autorstwa Marka Saundersa to humorystyczny pamiętnik, który opowiada o doświadczeniach jego i jego żony związanych z przeprowadzką do San Miguel de Allende w Meksyku. Łączy w sobie zabawne anegdoty o ich kulturowych dostosowaniach z wnikliwymi refleksjami na temat życia jako emigranci. Styl pisania jest wciągający i zrozumiały, dzięki czemu jest to wspaniała lektura dla osób zainteresowanych historiami przeprowadzki lub życiem w Meksyku.

Książka jest bardzo zabawna i pełna humoru, zapewniając momenty śmiechu na głos. Czytelnicy doceniają wciągające opowiadanie historii, relatywne doświadczenia i wgląd w życie w obcej kulturze. Wielu z nich uważa ją za przydatną i pouczającą, szczególnie dla tych, którzy rozważają przeprowadzkę do Meksyku lub mieszkają tam w niepełnym wymiarze godzin. Jest również chwalony za inteligentny dowcip i pouczającą treść.

Niektórzy czytelnicy uważali, że narracja zaczyna się dobrze, ale pod koniec traci tempo, co prowadzi do mniej satysfakcjonującego zakończenia. Pojawiają się wzmianki o pewnym rozczarowaniu niektórymi aspektami życia w San Miguel, choć nie są one głównym tematem recenzji.

(na podstawie 19 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Nobody Knows the Spanish I Speak

Zawartość książki:

Nobody Knows the Spanish I Speak to humorystyczny pamiętnik o porzuceniu pracy pod koniec życia, sprzedaniu prawie wszystkiego i przeprowadzce do środkowego Meksyku, gdzie nie znasz nikogo i ledwo mówisz w tym języku. Fabuła pamiętnika jest prosta: autor i jego żona tracą pracę, rzucają ją i przenoszą się do Meksyku (Akt 1); doświadczają konfliktów, zarówno dobrych, jak i złych, przed powrotem do Stanów Zjednoczonych (koniec Aktu 2); w końcu rozwiązują swój największy konflikt, przenosząc się z powrotem do Meksyku (Zakończenie), gdzie tym razem mieli nadzieję zostać dłużej.

Autor i jego żona byli ostatnimi osobami, które kiedykolwiek myślały, że porzucą pracę i przeprowadzą się do Meksyku, zwłaszcza gdy to zrobili. Byli wtedy po pięćdziesiątce, nie mieli zbyt wiele pieniędzy na sfinansowanie przeprowadzki i nie byli typami żądnymi przygód. Oboje pracowali w branży zaawansowanych technologii, w różnych firmach, i przypadkowo ich miejsca pracy znikały mniej więcej w tym samym czasie. Czuli się zamknięci lub wykluczeni. Sprzedali więc swoje mieszkanie w centrum Portland w stanie Oregon, ze spektakularnym widokiem na Mt. Hood i Mt. St. Helens, i przez dwa lata mieszkali w Meksyku za pieniądze uzyskane ze sprzedaży. Innymi słowy, zafundowali sobie samofinansujący się, nieokreślony urlop naukowy. Zabawne rzeczy zaczęły się dziać niemal natychmiast. Autor zaczął pisać o tym, co się dzieje, z punktu widzenia kogoś, kto był całkowicie źle przygotowany i źle przygotowany do życia w obcym kraju.

Wbrew oczekiwaniom mediów głównego nurtu, przeprowadzając się do Meksyku, nie zostali porwani samochodem, omyłkowo zastrzeleni ani oszukani przez podejrzanego kontrahenta mającego nadzieję na życie w Panamie z oszczędności życia. Mieli jednak wiele wpadek, popełnili kilka strasznych błędów, wpadli w kłopoty i wyszli z nich, a także nauczyli się kilku rzeczy o życiu, Meksyku i sobie nawzajem. Mimo że w pamiętniku nie ma żadnych zabójstw ani prób ratunku, ich historia obejmuje wiele interesujących terenów, na których znajdują się kaktusy opuncje figowe, skorpiony, mamucie progi zwalniające, pył duszący płuca, joga, dyskoteka, petardy, naprawy samochodów, momenty zagubienia w tłumaczeniu i kolizja z bliską śmiercią na dwupasmowej autostradzie. No dobra, to ostatnie to przesada. Dwa sześciokołowce minęły ich o dobre pięć cali.

Para odkryła, że żyje w społeczeństwie opartym na gotówce, w którym nikt nigdy nie miał reszty. W kulturze, w której mañana nie zawsze oznaczała jutro, ale mogła oznaczać wszystko, od później, przez nie teraz, po duże szanse, że kiedykolwiek mnie jeszcze zobaczysz. W kraju, w którym najpopularniejszą jednostką miary nie był kilogram ani kilometr, jak chciałyby tego przewodniki, ale coś, co nazywano más o menos, co tłumaczy się po prostu jako „mniej lub więcej”.

Nobody Knows the Spanish I Speak to prawdziwa opowieść o drugich szansach i osobistych wynalazkach; progi zwalniające i śliskie ulice; wygodne casitas i przyjazne tiendy. To opowieść o odgłosach petard wybuchających o trzeciej nad ranem, a także o zepsutych samochodach, bezchmurnym niebie i jedzeniu grzybów kukurydzianych. Autor i jego żona skorzystali z rady Henry'ego Jamesa i żyli „życiem, które zawsze sobie wyobrażaliśmy”. A dokładniej, żyli życiem, którego nigdy sobie nie wyobrażali.