Nikt nie słuchał: Dwoje dzieci uwikłanych w tragedię, które nie mogą ufać nikomu poza sobą nawzajem.

Opinie czytelników

Książka oferuje głęboki i emocjonalny wgląd w doświadczenia dzieci w systemie opieki, koncentrując się na odporności Isobel i Alexa, gdy radzą sobie z trudnościami. Podkreśla wady systemu opieki społecznej i wzywa do większego wsparcia i zrozumienia dla dzieci znajdujących się pod opieką.

Książka jest chwalona za mocne opowiadanie historii, głębię emocjonalną i szczerość. Czytelnicy uważają ją za inspirującą, pokazującą silną więź między rodzeństwem i ich niezwykłą odporność. Książka jest zalecana jako niezbędna lektura dla pracowników socjalnych i decydentów, podkreślając potrzebę zmian w systemie opieki.

Niektórzy czytelnicy uważali, że część książki była powtarzalna lub powolna, szczególnie w środkowych rozdziałach. Inni wspominali o trudnościach w początkowym zaangażowaniu się w książkę. Niektórzy czuli się przytłoczeni smutnym charakterem historii, co mogło być emocjonalnym wyzwaniem.

(na podstawie 81 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

No One Listened: Two children caught in a tragedy with no one else to trust except for each other

Zawartość książki:

Kiedy Isobel i Alex wrócili ze szkoły do domu i odkryli, że ich ojciec brutalnie zamordował ich matkę, ich świat pogrążył się w chaosie. Zepchnięci do systemu opieki, który ich zaniedbywał, Isobel i Alex nie mieli nic do roboty i mogli polegać tylko na sobie nawzajem.

Matka Isobel i Alexa robiła z nimi wszystko. Jako pełnoetatowa nauczycielka poświęciła się swoim dzieciom, częściowo po to, by dać im wszelkie możliwe szanse w życiu, a częściowo po to, by trzymać je z dala od ich coraz bardziej ekscentrycznego, nieobliczalnego i nieprzyjemnego ojca.

Ich ojciec, gwałtowny i przerażający człowiek, spędzał większość czasu zamknięty w swojej sypialni, pokoju, do którego reszta rodziny nigdy się nie zapuszczała. Stawał się coraz bardziej zgorzkniały i zły na świat zewnętrzny, a w szczególności na żonę i dzieci. Lokalna społeczność obawiała się jego wybuchów tak samo jak Isobel i Alex, ale sąsiedzi widywali go znacznie rzadziej, ponieważ coraz częściej przebywał w domu. Nikt nie przychodził do domu Kerrów w odwiedziny.

Kiedy Isobel miała 15 lat, a Alex 13, wrócili ze szkoły do domu i wszędzie zastali policję. Ich ojciec dźgnął ich matkę od pięćdziesięciu do sześćdziesięciu razy zaostrzonym dłutem. O ile ktokolwiek mógł powiedzieć, atak był niesprowokowany i niesamowicie okrutny, ale dzieci otrzymały minimalną ilość informacji. Nikt nie chciał ich niepotrzebnie denerwować.

Ich matka była jedynaczką i nigdy nie miały kontaktu z rodziną ojca. Nie mieli nikogo innego, do kogo mogliby się zwrócić - z wyjątkiem siebie nawzajem.

To inspirująca historia brata i siostry, którzy mieli tylko siebie nawzajem, i potężne świadectwo tego, co można osiągnąć dzięki odwadze i miłości.