Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
No One's Witness: A Monstrous Poetics
W No One's Witness Rachel Zolf aktywuje ostatnie trzy wersy wiersza ocalałego z nazistowskiego holokaustu Paula Celana - "Nikt / nie daje świadectwa za / świadka" - by teoretyzować na temat poetyki i im/możliwości dawania świadectwa. Czerpiąc z black studies, filozofii kontynentalnej, teorii queer, poetyki eksperymentalnej oraz twórczości kilku pisarzy i artystów, Zolf pyta, co to znaczy być świadkiem z nadmiernej, nieobliczalnej pozycji Nikogo.
We fragmentarycznym i rekurencyjnym stylu, który wciela w życie potworną mowę, do której dąży, No One's Witness pokazuje konieczność konfrontacji z nazistowskim holokaustem w odniesieniu do transatlantyckiego niewolnictwa i jego następstw. Myśląc zgodnie z pojęciami czarnej teorii feministycznej, takimi jak splątany rój, pole, plenum, chór, No One's Witness bada granice i progi bycia świadkiem, być może niebezpieczne.
No One działa poza granicami suwerennej jednostki, hauntologicznie poinformowanej przez cielesną nicość, która historycznie została przypisana czerni i którą czerń realizuje wewnątrz, w odniesieniu do i poza No One. No One jest świadkiem niezrozumiałego stawania się, tworzenia i uwalniania monstrualnych form uwikłanego przyszłego, wcześniejszego życia.
© Book1 Group - wszelkie prawa zastrzeżone.
Zawartość tej strony nie może być kopiowana ani wykorzystywana w całości lub w części bez pisemnej zgody właściciela.
Ostatnia aktualizacja: 2024.11.13 21:45 (GMT)