Ocena:
Książka zawiera szczegółową i dobrze zbadaną analizę historii i polityki Nikaragui, koncentrując się na interwencji USA i rządzie Sandinistów. Prezentuje unikalną perspektywę opartą na osobistych doświadczeniach autora i szeroko zakrojonych badaniach, choć spotyka się również z krytyką za potencjalną stronniczość i propagandowe treści.
Zalety:Książka oferuje wnikliwy wgląd w rzeczywistość polityczną Nikaragui, jest dobrze zbadana i przedstawia dokładny kontekst historyczny. Podkreśla zmagania i osiągnięcia rządu Sandinistów, a także zawiera osobiste doświadczenia, które zwiększają jej wiarygodność. Wielu czytelników docenia dobrze zebrane informacje i przemyślaną analizę często niezrozumianego kraju.
Wady:Krytycy twierdzą, że książka może być odczytywana jako komunistyczna propaganda, bagatelizująca lub ignorująca negatywne implikacje reżimu Sandinistów. Niektórzy byli Nikaraguańczycy wyrażają obawy, że źle przedstawia ona obecne wyzwania stojące przed krajem i nie zapewnia zrównoważonego spojrzenia na zamieszanie spowodowane działaniami rządu.
(na podstawie 7 opinii czytelników)
Nicaragua: A History of Us Intervention & Resistance
Książka ta bada zgubny charakter zaangażowania Stanów Zjednoczonych w Nikaragui od połowy XIX wieku do chwili obecnej w dążeniu do kontroli i dominacji, a nie w obronie demokracji, jak nieustannie twierdziły. Z kolei Nikaraguańczycy dzielnie bronili swojej ojczyzny, uniemożliwiając USA utrzymanie kontroli przez długi czas.
Podczas gdy w latach pięćdziesiątych XIX wieku USA z przerwami zapuszczały się do Nikaragui, trwała interwencja w Nikaragui rozpoczęła się dopiero w 1911 roku, kiedy Stany Zjednoczone najechały Nikaraguę, aby powstrzymać projekt kanału łączącego wybrzeże Atlantyku i Pacyfiku, który miał być realizowany wspólnie z Japonią - projekt, który USA chciały kontrolować dla siebie.
W latach 1911-1934 amerykańska piechota morska wielokrotnie najeżdżała Nikaraguę, próbując utrzymać nad nią kontrolę, ale została odparta przez chłopską partyzantkę dowodzoną przez Augusto Cesara Sandino. Marines odeszli na dobre dopiero po tym, jak USA ustanowiły dyktaturę Anastasio Somozy, który następnie zwabił Sandino do Managui obietnicą zawarcia pokoju i zamordował go z zimną krwią.
Kolejne pokolenia Somozów rządziły Nikaraguą żelazną ręką i przy krytycznym wsparciu USA, aż w końcu, w 1979 roku, ostatnia iteracja została obalona przez Sandinistów - ruch zainspirowany przez Sandino i motywowany unikalną filozofią łączącą chrześcijaństwo i marksizm.
Prowadzeni przez Daniela Ortegę, Sandiniści ustanowili demokrację w Nikaragui, przeprowadzając pierwsze wolne i uczciwe wybory w kraju w 1984 roku. Po raz kolejny Stany Zjednoczone podjęły próbę obalenia demokracji, organizując byłych żołnierzy Gwardii Narodowej Somozy w grupę terrorystyczną znaną jako Contras. Kierowani i finansowani przez CIA, Contras terroryzowali Nikaraguę przez prawie 10 lat.
W 1990 r. Sandiniści stanęli do przedterminowych wyborów, a zmęczeni wojną wyborcy wybrali Violetę Chamorro. Sandiniści pokojowo zrzekli się urzędu, przekazując rządy Chamorro.
Przez 17 długich lat, od 1990 do 2007 roku, neoliberalne rządy, począwszy od Violetty Chamorro, rządziły Nikaraguą. Rządy te, wspierane przez Stany Zjednoczone, zaniedbały ludność, pozostawiając prawie połowę kraju bez elektryczności, bez przyzwoitej edukacji i opieki zdrowotnej oraz w ubóstwie.
Kiedy Daniel Ortega i Sandiniści powrócili do władzy w 2007 roku w drodze wyborów, natychmiast ustanowili bezpłatną opiekę zdrowotną i edukację, zbudowali infrastrukturę w całym kraju i zaczęli eliminować ubóstwo. Obecnie prawie 100% kraju jest zelektryfikowane; ubóstwo i skrajne ubóstwo zostały znacznie zmniejszone. t.