Nigdy dość: Amerykańskie bezgraniczne państwo opiekuńcze

Opinie czytelników

Książka Williama Voegeli „Never Enough” przedstawia kompleksową analizę amerykańskiego państwa opiekuńczego, badając jego historyczny rozwój, obecny stan i potencjalną przyszłość. Autor oferuje zrównoważoną perspektywę, odnosząc się zarówno do liberalnych, jak i konserwatywnych punktów widzenia, jednocześnie dostarczając danych i odpowiedzialnych rozwiązań dla wyzwań stojących przed systemem opieki społecznej. Książka jest znana z wciągającego stylu pisania, dokładnych badań i wglądu w złożoną dynamikę polityki społecznej w Ameryce.

Dobrze zbadana z bogactwem informacji, wciągającym i przystępnym stylem pisania, zawiera pouczające tabele i wykresy, zrównoważoną eksplorację zarówno liberalnych, jak i konserwatywnych poglądów, rzuca czytelnikom wyzwanie do ponownego przemyślenia umowy społecznej i podkreśla realia finansowe państwa opiekuńczego.

Niektóre sekcje mogą wydawać się suche lub powtarzalne, zwłaszcza początkowe rozdziały zawierające dużą ilość danych, mogą sprawić, że czytelnicy poczują się przygnębieni przyszłością państwa opiekuńczego, a niektóre krytyki sugerują, że książka skłania się ku bardziej konserwatywnej perspektywie.

(na podstawie 29 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Never Enough: America's Limitless Welfare State

Zawartość książki:

Od początku Nowego Ładu amerykańscy liberałowie nalegali, że rząd musi zrobić więcej - znacznie więcej - by pomóc biednym, zwiększyć bezpieczeństwo ekonomiczne, promować sprawiedliwość społeczną i solidarność, zmniejszyć nierówności i złagodzić surowość kapitalizmu. Niemniej jednak liberałowie nigdy nie odpowiedzieli, ani nawet nie uznali, odpowiedniego pytania: Jaki byłby rozmiar i charakter państwa opiekuńczego, które nie byłoby pogardliwie surowe, które nie potrzebowałoby pilnie nowych programów, większych budżetów i szerszego mandatu? Mimo że nakłady rządu federalnego podwajały się co osiemnaście lat od 1940 roku, liberalna retoryka jest zawsze skierowana do narodu uwięzionego w Dniu Świstaka, gdzie każdy rok to 1932, a żaden z istniejących programów państwa opiekuńczego, które wydają dziesiątki miliardów dolarów, nie ma znaczenia, a nawet nie istnieje.

Never Enough bada korzenie i konsekwencje afazji liberałów na temat ostatecznego rozmiaru państwa opiekuńczego. Ocenia, co brak zasady ograniczającej liberalizm mówi o długotrwałym sporze między liberałami i konserwatystami oraz o wyborach politycznych, przed którymi stoi Ameryka w nowym stuleciu.

Never Enough argumentuje, że brak jasnego i szczerego mówienia o ograniczeniach państwa opiekuńczego ma poważne konsekwencje polityczne. Najgorszym rezultatem jest jednak sposób, w jaki zagroził on eksperymentowi samorządności, zachęcając Amerykanów do postrzegania swojego rządu jako narzędzia do wykorzystywania swoich współobywateli, a nie jako porozumienia na rzecz poszanowania praw innych i ochrony możliwości przyszłych pokoleń.