Ocena:
Książka „Niewolnicy mają imiona” autorstwa Andi Cumbo-Floyd przedstawia przejmującą eksplorację życia zniewolonych osób związanych z plantacją Bremo. Autorka misternie splata fakty i wyobraźnię, aby uczłowieczyć tych, którzy często są redukowani do zwykłych statystyk w historii, przedstawiając ich historie z empatią i szacunkiem. Recenzenci chwalą książkę za styl pisania, emocjonalną głębię i znaczenie pamięci o zapomnianych życiach, podczas gdy krytyka często koncentruje się na mieszaniu fikcji i faktów historycznych oraz tempie narracji.
Zalety:⬤ Dobrze napisana i angażująca emocjonalnie, ożywiająca zapomniane osoby.
⬤ Integruje badania z wyobraźnią, pozwalając czytelnikom połączyć się z postaciami historycznymi.
⬤ Oferuje unikalne spojrzenie na niewolnictwo i wpływ życia na plantacji.
⬤ Pobudza do refleksji nad historią i człowieczeństwem.
⬤ Autor wykazuje się pokorą i uznaje ograniczenia zapisów historycznych.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznają mieszanie faktów i spekulacji za frustrujące lub niewłaściwe.
⬤ Sporadyczny brak szczegółowych informacji sprawia, że narracja wydaje się niekompletna.
⬤ Krytyka tonu książki jako zbyt podniosłego lub ważnego.
⬤ Niektórzy uważają, że tempo jest dezorientujące, przez co trudno jest śledzić poszczególne historie.
(na podstawie 60 opinii czytelników)
The Slaves Have Names: Ancestors of My Home
Mieszkali z profesorami i czekali na byłych prezydentów. Były murarkami i pielęgniarkami, nauczycielkami i pracownicami polowymi, 246 osobami należącymi do człowieka, który zmagał się z instytucją niewolnictwa.
Jednak prawie nikt nie zna ich imion. Kiedy biała kobieta zaczyna badać historię plantacji zbudowanych przez tych ludzi, plantacji, na których się wychowała, odkrywa, że cisza wokół życia tych ludzi mówi o ciszy w historii jej kraju... i w jej własnym życiu.
Kreatywna książka historyczna non-fiction o amerykańskim niewolnictwie i jego dziedzictwie w Stanach Zjednoczonych.
"Czasami późnym popołudniem podchodzę i rozmawiam z ludźmi pochowanymi w pofałdowanej ziemi, większość ich grobów nie jest oznaczona żadnym kamieniem, z wyjątkiem być może dwóch kawałków łupków wbitych pionowo w ziemię, jednego u głowy i jednego u stóp, dawno zużytych lub wypłukanych z imion. Ale trzy kamienie noszą słowa, dary wycięte w skale - Ben Creasy, stolarz, Jesse Nicholas, kamieniarz i Primus, brygadzista.
Kamienie Bena i Jesse'ego są wyraźne - ich imiona i daty są głęboko wyryte w piaskowcu. Mogę je znaleźć w aktach - wiem na pewno, kim są. Kamień Primusa jest trudniejszy do ustalenia.
Tradycja na farmie głosi, że Primus, brygadzista w Upper Bremo, jest tu pochowany, ale nie mogę być tego pewien. Na kamieniu widnieje napis "Prams - 12" i nie jestem pewien, czy odnosi się on do tego Primusa. Może to być jego wnuk, również Primus, lub inna osoba, której jeszcze nie znam.
To właśnie 12 mnie zastanawia - Primus, którego znam, dożył sędziwego wieku, dawno po 1812 roku - odnotowano datę jego śmierci - 1849. Ta data wydaje się właściwa według zapisów, ale zapisy są tak rzadkie, że trudno to stwierdzić.
Nie wiem, jak zestalić - nadać historyczne ciało - tym szorstkim śladom wykutym głęboko w kamieniu".
