Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Disfortune
Poezja Wenderotha zawiera zwięzłe i nawiedzające teksty, które wyznaczają nową intymność ze światem. Disfortune nie należy do głównego nurtu amerykańskiej mowy poetyckiej, ani też nie daje się łatwo umieścić w żadnym ze znanych poetyckich obozów mowy, które powstały na jej marginesie.
Zwięzłe, nawiedzające teksty obnażają nieredukowalne sprzeczności życia, w którym „gadanie-śpiewanie, cały gadający/śpiewający kłębek przędzy, zaczyna się rozpadać”. Zwodniczo swobodne w tonie, wiersze te oferują zaskakujące konfrontacje z „nieoryginalnym/obowiązkiem”, z „wymyśloną delikatnością/ tego, co jest opróżniane i przechowywane”.
Joe Wenderoth postrzega „szczęście” jako niemą historię wydarzeń zmierzających ku ostatecznemu bezpieczeństwu; jego wiersze powstają z „nieszczęścia”, z potrzeby „Tylko po to, by zaśpiewać piosenkę, która trzymała cię / w ciszy / przez cały ten czas”. Ta książka jest rzadkim zjawiskiem, oznaczającym nie tylko nową intymność ze światem, ale także pamiętanie o zdeterminowanym ruchu samej intymności.
