Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Oryginalny tytuł:
Inherent Human Rights: Philosophical Roots of the Universal Declaration
Zawartość książki:
Stawiając czoła złu II wojny światowej i opierając się na spuściźnie Deklaracji Niepodległości z 1776 r. i francuskiej Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela z 1789 r., grupa obywateli świata, w tym Eleanor Roosevelt, opracowała Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Przyjęta przez Organizację Narodów Zjednoczonych w 1948 roku, Powszechna Deklaracja została przetłumaczona na 300 języków i stała się podstawą dla większości innych międzynarodowych tekstów i norm dotyczących praw człowieka. Pomimo globalnego sukcesu tego dokumentu, istnieje jednak filozoficzny rozdźwięk między tym, czym według głównych teoretyków jest prawo człowieka, a fundamentalnym tekstem ruchu, za którym się opowiadają.
W książce Nieodłączne prawa człowieka: Filozoficzne korzenie Powszechnej Deklaracji, filozof i teoretyk polityki Johannes Morsink oferuje alternatywę dla współczesnych założeń. Jako główny historyk Powszechnej Deklaracji, Morsink śledzi filozoficzne korzenie Deklaracji z czasów Oświecenia i wspólnego wstrętu do okropności Holokaustu. Broni perspektywy Deklaracji, zgodnie z którą wszyscy ludzie mają prawa człowieka po prostu z racji urodzenia się w rodzinie ludzkiej i że istoty ludzkie mają te prawa niezależnie od jakichkolwiek działań rządu lub sądu (lub braku działania). Podobnie jak zasady matematyczne, prawa człowieka są naprawdę uniwersalne, a nie wytworem konkretnej kultury, systemu gospodarczego czy politycznego. Nasze zrozumienie ich istnienia może być zablokowane jedynie przez szaleństwo i fałszywe ideologie. Morsink argumentuje, że autorzy Deklaracji podzielali ten metafizyczny pogląd na prawa człowieka. Zaprzeczając nieodłączności praw człowieka i ich metafizycznej naturze oraz usuwając koncepcje Deklaracji z ich historycznego i filozoficznego kontekstu, współcześni konstruktywistyczni naukowcy i pragmatyczni aktywiści tworzą niepotrzebną i potencjalnie niebezpieczną polityczną mgłę. Książka starannie analizuje różne modele praw człowieka i kończy się obroną kosmopolitycznej wizji Deklaracji przed zarzutami nierealistycznego utopizmu i zachodniego etnocentryzmu.
Nieodłączne prawa człowieka stanowi wyjątek od panującego poglądu, że Złota Reguła jest najlepszą obroną praw człowieka. Zamiast tego wzywa nas do "pójścia w ślady autorów Deklaracji i uwolnienia idei praw człowieka ze sfery politycznej i prawnej, w której uwięzili ją współcześni teoretycy".
