Niekończące się czuwanie

Opinie czytelników

Recenzje książki wskazują, że jest to szczegółowy i wyczerpujący opis Komisji Grobów Wojennych Wspólnoty Narodów, co czyni ją cenną dla osób posiadających wcześniejszą wiedzę na ten temat. Jest chwalona za jakość pisania i wgląd w upamiętnienia wojenne, choć może być przytłaczająca dla nowicjuszy w temacie.

Kompleksowa i szczegółowa praca, dobrze napisana, zapewnia cenny wgląd w historię i przeznaczenie cmentarzy wojennych, wysoce zalecana dla osób zainteresowanych I wojną światową i genealogią związaną z żołnierzami, służy jako dobry materiał referencyjny.

Nieodpowiednia dla czytelników niezaznajomionych z Komisją Grobów Wojennych Wspólnoty Narodów lub pokrewnymi tematami, może powodować dezorientację u nowicjuszy w temacie.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Unending Vigil

Zawartość książki:

Milion sto tysięcy mężczyzn i kobiet straciło życie w służbie Imperium Brytyjskiego podczas pierwszej wojny światowej; w drugiej, kolejne sześćset tysięcy ze wszystkich części Wspólnoty Narodów złożyło taką samą ofiarę.

Pierwsza wojna światowa, która rozpoczęła się jako wojna między zawodowymi armiami, wkrótce miała zostać stoczona przez miliony zwykłych obywateli, którzy stali się żołnierzami. Ci, którzy zginęli, nie mogli już być "wrzuceni do dołu... i zapomniani", jak to miało miejsce, ku oburzeniu Thackeraya, pod Waterloo, a w maju 1917 roku powstała nowa organizacja, Imperial War Graves Commission, która miała zapewnić stałą opiekę nad ich grobami i upamiętnić zaginionych.

The Unending Vigil opowiada historię Komisji - od jej początków na froncie zachodnim, z wysiłkami jednego niezwykłego człowieka, który ją wymyślił i kierował nią aż do zakończenia II wojny światowej, a także o jej pracy od tego czasu. Przemianowana w 1960 roku na Komisję Grobów Wojennych Wspólnoty Narodów, jej działalność obejmuje dziś ponad 140 krajów.

W imieniu Komisji wybitni architekci, rzeźbiarze, inżynierowie, ogrodnicy i ludzie pióra połączyli siły, aby zaprojektować cmentarze wojenne i miejsca pamięci, które przetrwają być może tysiąc lat. Po obu wojnach, często wbrew wielkim przeciwnościom losu i w przerażających warunkach, pracownicy Komisji, a w wielu przypadkach sami towarzysze zmarłych, pracowali nad realizacją tych projektów, przekształcając sceny spustoszenia i horroru w miejsca spokoju i nawiedzającego piękna. Było to zadanie, jak powiedział Rudyard Kipling, większe niż zadanie faraonów - "a oni pracowali tylko we własnym kraju". Zadanie Komisji było i nadal jest ogólnoświatowe.