Unfinished Austen: Interpreting Catharine, Lady Susan, the Watsons and Sanditon
Niedokończona Austen to monografia naukowa, która analizuje cztery niekompletne teksty Jane Austen: Catharine, or the Bower (1792--3), Lady Susan (1795? ), The Watsons (1803--4? ) i Sanditon (1817). Żadna z nich nie została opublikowana długo po jej śmierci. Nigdy nie poświęcono im tyle uwagi, co sześciu powieściom, które ukazały się w latach 1811-1817, a niniejsze opracowanie jest pierwszym, które bada je szczegółowo i w odniesieniu do siebie nawzajem.
Te niedokończone teksty są fascynujące z kilku powodów. Ponieważ z sześciu słynnych powieści przetrwało bardzo niewiele w formie rękopisów, te cztery teksty rękopiśmienne oferują wgląd w powieściopisarza w procesie tworzenia. Wszystkie z nich zawierają zmiany, które pokazują, że Jane Austen udoskonala swój język i demonstruje kierunek swojego myślenia. Niedokończone prace problematyzują również wątek romansowy istotny w opublikowanych powieściach, przedstawiając go w mglistym lub początkowym stanie, który podkreśla jego sztuczność. Czyniąc to, teksty te czasami zwracają uwagę na to, w jaki sposób wątek romansowy wpływa na sytuację finansową, w jakiej mogą znaleźć się młode, zdolne do małżeństwa kobiety.
Na uwagę zasługuje również sposób, w jaki cztery teksty traktują miejsce i scenerię, które stają się szczególnie widoczne w The Watsons i Sanditon. Watsonowie znakomicie kreują życie małomiasteczkowej rodziny na obrzeżach szlachty, podczas gdy Sanditon przedstawia małe nadmorskie miasteczko przekształcane w kurort turystyczny - nowy trend w czasach Austen. Co więcej, historie (inne niż Catharine) wzbudziły zainteresowanie wielu późniejszych pisarzy - w tym scenarzystów teatralnych i ekranowych - którzy chętnie je uzupełniają lub wzmacniają. Rozwinięcia na ekranie obejmują Miłość i przyjaźń Whita Stillmana (który w rzeczywistości opiera się na Lady Susan Austen) oraz niedawną kontynuację Sanditon Andrew Daviesa. Uzupełnienia mogą rozwinąć historie do pewnego rodzaju zakończenia. Być może bardziej intrygujące jest jednak to, że teksty te skłaniają niektórych pisarzy do kwestionowania samego przedsięwzięcia kończenia niedokończonego tekstu.