Reluctant Race Men: Black Challenges to the Practice of Race in Nineteenth-Century America
Aktywiści w najwcześniejszych czarnych przedsięwzięciach reformatorskich antebellum kwestionowali i odrzucali koncepcję rasy. Ataki na logikę i etykę dzielenia, grupowania i klasyfikowania ludzi na rasy stały się powszechnymi aspektami aktywizmu w kampaniach antykolonizacyjnych i emigracyjnych, inicjatywach dotyczących praw wyborczych i obywatelskich, projektach reform moralnych, walkach abolicjonistycznych, rozwoju niezależnego kościoła i konfrontacji z myślą naukową na temat pochodzenia człowieka. Potępienia trwały nawet wtedy, gdy późniejsze pokolenia reformatorów czuły się zmuszone przez teorie postępu i amerykańskie zwyczaje do promowania rasy jako podstawy zbiorowej świadomości Czarnych.
Reluctant Race Men śledzi historię rozbieżnych wyzwań, jakie czarnoskórzy amerykańscy reformatorzy stawiali rasie w ciągu długiego XIX wieku. Uwzględnia ich sprzeciw w narodowej historii rasy i rekonstruuje tradycję reform w dużej mierze ignorowaną w opisach czarnego aktywizmu. Kontrolowane przez Czarnych gazety, stowarzyszenia, kościoły i konwencje stanowiły główne miejsca i zasoby do kwestionowania rasy. W tych kontekstach ludzie pochodzenia afrykańskiego stworzyli leksykon obalania rasy, debatowali nad jej logiką i ostatecznie ją reinterpretowali.
Wyzwania reformatorów kwestionują pogląd, że rasa jest oczywistym miejscem tożsamości wśród Czarnych. Ich idee zamiast tego zwracają uwagę na praktyki prawne, polityczne, religijne, społeczne i naukowe, które konfigurowały ludzką różnicę, identyczność, hierarchię i świadomość. Pokazują, w jaki sposób zróżnicowany zestaw działań tworzył wieloaspektowe amerykańskie zjawiska zwane „rasą”.