Niech żyje Wielkie Bardfield - Autobiografia Tirzah Garwood

Opinie czytelników

Pamiętnik Tirzah Garwood oferuje przejmujący wgląd w jej życie i artystyczny krąg jej czasów. Charakteryzuje się szczerością i emocjonalną głębią, szczegółowo opisując jej doświadczenia z mężem Ericiem Raviliousem oraz jej zmagania jako artystki i matki. Styl narracji, choć wyjątkowy, może być wyzwaniem dla niektórych czytelników.

Szczera i poruszająca narracja, która zapewnia głęboki wgląd w życie autorki i jej relacje.

Wspomnienie jest bogate w nostalgię i oferuje żywy opis społeczności artystów z początku XX wieku.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Long Live Great Bardfield - The Autobiography of Tirzah Garwood

Zawartość książki:

Kiedy Tirzah Garwood miała 18 lat, poszła do Eastbourne School of Art, gdzie uczył ją Eric Ravilious. W ciągu następnych czterech lat wykonała wiele drzeworytów, które były powszechnie chwalone, a kilka z nich zostało wystawionych przez Society of Wood Engravers. Niestety, po ślubie z Ericiem w 1930 r. dużą część czasu poświęcała obowiązkom domowym. W 1935 roku urodziła pierwsze z trójki dzieci. W 1942 roku - roku, w którym przeszła operację raka piersi - napisała swoją autobiografię (wieczorem, gdy dzieci były już w łóżkach); została ona opublikowana pod tytułem Long Live Great Bardfield: Autobiografia Tirzah Garwood.

W The Wood Engravings of Tirzah Ravilious (1987) powieściopisarz i projektant Robert Harling napisał: „Różnorodne talenty Tirzah jako grawerki, artystki i projektantki (zwłaszcza wykwintnych papierów marmurkowych) były dobrze znane jej przyjaciołom, ale zostały praktycznie zagłuszone przez stale rosnącą sławę osiągnięć Ravilious. Tirzah była zadowolona, że tak się stało, ponieważ była niezwykle skromną i prawdziwie oddaną żoną i matką, ale jeśli chodzi o jej pracę, z pewnością przegrała. '

Rozpoczynając swoją autobiografię, Tirzah napisała: „Mam nadzieję, drogi czytelniku, że możesz być jednym z moich potomków, ale kiedy to piszę, niemiecki samolot krąży nad moją głową, robiąc zdjęcia zniszczeń dokonanych przez wczorajszych najeźdźców, przypominając mi, że nie ma pewności co do naszego przetrwania. Jeśli nie jesteś jednym z moich potomków, to proszę cię tylko, abyś kochał ten kraj tak jak ja, a kiedy wejdziesz do pokoju, dyskretnie obserwuj jego obrazy i wyposażenie oraz współczuj malarzom i rzemieślnikom”. '

I jak zauważa jej córka Anne Ullmann w Przedmowie, pisanie było niewątpliwie terapeutyczne, pozwoliło jej stanąć z boku i spojrzeć na swoje życie oraz pomogło jej w czasie przeciwności losu znaleźć drogę naprzód”. Podsumowuje: „Czas i szczerość słów Tirzah sprawiły, że jest to niezwykle ważny dokument i jest to cenny pierwotny zapis kobiety, która znajdowała się w centrum ważnej grupy artystów i która sama była bardzo dobrą artystką”. '