Niebo jest piękne: Jak umieranie nauczyło mnie, że śmierć to dopiero początek

Opinie czytelników

Niebo jest piękne autorstwa ks. Petera Baldwina Panagore'a to wciągająca narracja opisująca bliskie śmierci doświadczenie autora podczas wypadku wspinaczkowego. W książce przeplatają się wątki przygody, duchowości, miłości i refleksji na temat życia i śmierci. Czytelnicy uznają pisarstwo Panagore'a za intymne i poetyckie, wywołujące głębokie reakcje emocjonalne i kontemplację istnienia i boskości, niezależnie od ich uprzedzeń dotyczących doświadczeń bliskich śmierci.

Książka jest pięknie napisana, dostarczając żywych opisów, które angażują czytelników i sprawiają, że czują się częścią podróży. Czytelnicy doceniają szczerą i wrażliwą narrację, wnikliwe refleksje na temat miłości i życia oraz próbę opisania niewysłowionych doświadczeń. Wielu uważa, że perspektywa i spostrzeżenia autora na temat życia, śmierci i boskości są głębokie i budzą nadzieję.

Niektórzy czytelnicy uważali, że Panagore powrócił do tematów ewangelicznych, które uznali za rozczarowujące, nie wykraczając poza konkretne doktryny religijne. Ponadto szczegóły techniczne dotyczące wspinaczki lodowej zostały uznane przez niektórych za nadmierne, co mogło odciągnąć uwagę od głównej narracji. Wspomniano również o powtarzających się sekcjach, które mogą frustrować czytelników szukających bardziej prostej relacji.

(na podstawie 256 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Heaven Is Beautiful: How Dying Taught Me That Death Is Just the Beginning

Zawartość książki:

Kiedy Peter Baldwin Panagore zginął na zboczu góry, jego życie zmieniło się na zawsze. Kilkadziesiąt lat później intensywna duchowa podróż trwa nadal, z historią, która łączy w sobie emocje przygody w dziczy z inspirującymi elementami powieści paranormalnej.

W marcu 1980 roku student Peter Panagore wybrał się na wspinaczkę lodową na słynnej na całym świecie Dolnej Ścianie Płaczu, wzdłuż Ice Fields Parkway w Albercie w Kanadzie. Jego partner wspinaczkowy był doświadczonym wspinaczem lodowym, ale Panagore był nowicjuszem. Podczas zejścia zostali uwięzieni na zboczu góry. Gdy zachodziło słońce, został pokonany przez wyczerpanie i hipotermię. Zmarł na zboczu góry. W ciągu tych kilku minut po drugiej stronie doświadczył piekła, przebaczenia i bezwarunkowej miłości. Niebo było piękne.

Doświadczenie śmierci Panagore'a zmieniło jego życie i zaowocowało intensywną duchową podróżą, która trwała przez dziesięciolecia. Skłoniło go to do podjęcia studiów magisterskich w Yale Divinity School, koncentrując się na teologii systematycznej i mistycyzmie chrześcijańskim. Jego wykształcenie w połączeniu z 30-letnią praktyką medytacyjną i 20-letnią pracą zawodową z umierającymi i pogrążonymi w żałobie dało mu wyjątkowy wgląd, język i perspektywę na niebo, Boga, śmierć, życie, miłość, piękno i nadzieję.

"Od dekady opowiadam swoją historię dużej i małej publiczności.... Moja historia porusza ludzkie serca; za każdym razem, gdy ją opowiadam, publiczność milknie. Ta książka jest o nadziei. Ma dać prawdziwą nadzieję umierającym, nadzieję przerażonym, nadzieję beznadziejnym, nadzieję pogrążonym w żałobie." - z książki.