Nie znasz mnie, ale mnie nie lubisz: Phish, Insane Clown Posse i moje nieszczęścia z dwoma najbardziej złośliwymi plemionami muzycznymi

Opinie czytelników

Książka „You Don't Know Me But You Don't Like Me” autorstwa Nathana Rabina bada fandom otaczający Insane Clown Posse (ICP) i Phish, jednocześnie przeplatając osobiste zmagania i doświadczenia Rabina. Czytelnicy uważają ją za empatyczną, zabawną i wnikliwą, choć reakcje są bardzo zróżnicowane. Niektórzy doceniają badanie subkultur i humor w jego pisarstwie, podczas gdy inni krytykują go za brak skupienia, osobiste uprzedzenia i narrację, która czasami wydaje się meandryczna lub pobłażliwa.

⬤ Empatyczny i zabawny styl pisania
⬤ oferuje osobistą podróż przeplataną analizą kulturową
⬤ zapewnia wgląd w poczucie przynależności do społeczności Phish i ICP
⬤ zachęca czytelników do ponownej oceny swoich założeń dotyczących tych subkultur.

⬤ Niektórzy uważają, że książce brakuje skupienia i może być powtarzalna
⬤ osobiste anegdoty mogą przyćmić analizę kulturową
⬤ postrzegana stronniczość w stosunku do zespołów może zniechęcić czytelników szukających neutralności
⬤ niektóre sekcje mogą wydawać się raczej paplaniną lub wypełniaczem niż istotną treścią.

(na podstawie 81 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

You Don't Know Me But You Don't Like Me: Phish, Insane Clown Posse, and My Misadventures with Two of Music's Most Maligned Tribes

Zawartość książki:

Jedna z 20 najlepszych książek muzycznych 2013 roku magazynu Rolling Stone.

Kiedy autor wspomnień i główny scenarzysta The A. V.

Club Nathan Rabin po raz pierwszy postanowił napisać o obsesyjnych fanach muzyki, nie miał pojęcia, że podróż zabierze go do najgłębszych zakamarków zarówno wszechświata popkultury, jak i jego własnego umysłu. Przez dwa bardzo ciekawe lata Rabin, którego Mindy Kaling nazwała "inteligentnym i zabawnym" w The New Yorker, podróżował z dwoma najbardziej uznanymi fanami muzyki: Hipisowskimi fanami Phish i osławionymi "Juggalos" Insane Clown Posse. Pod względem muzycznym i stylistycznym te dwie grupy nie mogłyby się bardziej od siebie różnić, a Rabin, co trzeba przyznać, był cynikiem w stosunku do obu zespołów.

Kiedy jednak dociera głęboko pod powierzchnię, poza karykatury i do istoty ich zbiorowych kultur, odkrywa, że obie grupy wykorzystały ludzką potrzebę wspólnoty. Rabin zmaga się również z własnym samopoczuciem psychicznym - odkrywa, że jest dwubiegunowy - a jego podróż jest zarówno pryzmatem do analizy kulturowej, jak i głęboko osobistą eksploracją, w równym stopniu humorystyczną i serdeczną.