Opinie czytelników
Podsumowanie:Wspomnienia Kristin Hersh „Don't Suck, Don't Die” to intymny portret jej przyjaźni z Viciem Chesnuttem, ujawniający ich wspólne artystyczne zmagania i osobiste demony. Książka przeplata głęboki wgląd w życie i karierę Chesnutta z refleksjami na temat własnej podróży Hersh, co czyni ją fascynującą lekturą dla fanów obu muzyków.
Zalety:Książka oferuje żywe, pełne niuansów studium postaci Vica Chesnutta, ukazując wnikliwą percepcję i emocjonalną głębię Hersha. Wielu czytelników doceniło unikalny styl pisania i osobiste podejście, które oddaje istotę przyjaźni i artyzmu. Narracja jest opisywana zarówno jako wciągająca, jak i szczera, zapewniając silny wpływ emocjonalny i pogłębiając uznanie czytelnika dla muzyki Chesnutta.
Wady:Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że styl pisania był początkowo trudny do naśladowania, szczególnie jego podejście do strumienia świadomości. Kilku krytyków zauważyło, że książka może nie spodobać się osobom niezaznajomionym z muzyką Chesnutta, a narracja może czasami wydawać się pęknięta. Dodatkowo, pojawiają się komentarze o tym, że pisarstwu czasami brakuje poloru lub spójności, co może frustrować niektórych czytelników.
(na podstawie 25 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Don't Suck, Don't Die: Giving Up Vic Chesnutt
Zawartość książki:
"Przyjaciel, dupek, anioł, mutant", wokalista i autor tekstów Vic Chesnutt "pojawił się i sprawił, że my, obrzydliwi i zepsuci ludzie, wydaliśmy się... nie wiem, fajniejsi.
"Porażony czterokończynowo, który potrafił grać tylko proste akordy na gitarze, Chesnutt nagrał siedemnaście uznanych przez krytyków albumów przed śmiercią w 2009 roku, w tym About to Choke, North Star Deserter i At the Cut. W 2006 roku NPR umieściło go w pierwszej piątce dziesięciu najlepszych żyjących autorów piosenek, obok Boba Dylana, Toma Waitsa, Paula McCartneya i Bruce'a Springsteena. Piosenki Chesnutta były również coverowane przez wielu znanych artystów, w tym Madonnę, Smashing Pumpkins, R.E.M., Sparklehorse, Fugazi i Neutral Milk Hotel.
Kristin Hersh koncertowała z Chesnuttem przez prawie dekadę i stali się bliskimi przyjaciółmi, których połączyła miłość do pisania piosenek i wspólne zmagania ze zdrowiem psychicznym. W książce Don't Suck, Don't Die opisuje wiele pozornie drobnych chwil, które dzielili, ich swobodne rozmowy i jego tragiczną śmierć.
Książka Hersh, będąca bardziej wspomnieniem niż biografią, zgłębia źródła bólu i kreatywności Chesnutta głębiej niż jakikolwiek konwencjonalny opis jego życia i nagrań. Chesnutt był trudny do zrozumienia i często trudny do przebywania z nim, ale, jak ujawnia Hersh, był także nikczemnie zabawny i boleśnie spostrzegawczy.
Ten intymny pamiętnik jest niezbędną lekturą dla każdego, kto interesuje się muzyką lub artystą.
