Nie nazywaj mnie inspirującą: Niepełnosprawna feministka opowiada

Opinie czytelników

Książka „Don't Call Me Inspirational” autorstwa Harilyn Rousso to szczery i wnikliwy pamiętnik opisujący doświadczenia autorki żyjącej z porażeniem mózgowym. Książka porusza tematy tożsamości, niepełnosprawności i feminizmu, zapewniając jednocześnie głęboko osobistą perspektywę wyzwań i triumfów, przed którymi stają osoby niepełnosprawne. Czytelnicy uznali książkę zarówno za pouczającą, jak i powiązaną, doceniając jej humor, szczerość i głębię.

⬤ Inteligentny i wnikliwy tekst
⬤ dowcipny i humorystyczny
⬤ zapewnia unikalne spojrzenie na niepełnosprawność i tożsamość
⬤ odnosi się do osób z podobnymi doświadczeniami
⬤ zachęca do refleksji nad postawami społecznymi wobec niepełnosprawności
⬤ dobrze napisana i wciągająca
⬤ krótkie, czytelne segmenty sprawiają, że jest przystępna
⬤ doceniana za wartość edukacyjną
⬤ służy jako znaczące źródło zrozumienia doświadczeń osób niepełnosprawnych.

⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać szczerość dotyczącą emocjonalnych zmagań za bolesną
⬤ nie wszyscy czytelnicy mogą odnieść się do konkretnych doświadczeń autora.

(na podstawie 16 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Don't Call Me Inspirational: A Disabled Feminist Talks Back

Zawartość książki:

Dla psychoterapeutki, malarki, feministki, filmowca, pisarki i działaczki na rzecz osób niepełnosprawnych, Harilyn Rousso, słyszenie od ludzi o dobrych intencjach: „Jesteś taka inspirująca” jest protekcjonalne, a nie komplementujące.

W swoim wzmacniającym i momentami konfrontacyjnym pamiętniku, Don't Call Me Inspirational, Rousso, która ma porażenie mózgowe, opisuje przezwyciężanie uprzedzeń wobec niepełnosprawności - a nie przezwyciężanie niepełnosprawności. Odnosi się do często absurdalnych i ignoranckich postaw nieznajomych, przyjaciół i rodziny.

Rousso analizuje również własne uprzedzenia wobec swojego niepełnosprawnego ciała i przedstawia uzdrawiający wpływ intymności i kreatywności, a także swoje zaangażowanie w społeczność praw osób niepełnosprawnych. Ze szczerością i humorem odsłania siebie i mierzy swój osobisty rozwój, przechodząc od „przemijania” do przyjęcia i uznania swojej niepełnosprawności za źródło dumy, pozytywnej tożsamości i buntu.

Don't Call Me Inspirational to raczej kolaż obrazów z jej życia niż formalny portret, celebrujący mądre, dowcipne, produktywne i skandaliczne życie Rousso, niepełnosprawność i wszystko inne.